Research Article
BibTex RIS Cite

Klasik Fıkıh Doktrininde Taharrî

Year 2025, Issue: 53, 341 - 364, 30.04.2025

Abstract

Fıkıh terimi olarak sözlük anlamı doğrultusunda “Bir şeyin hakikatine vakıf olmanın mümkün olmadığı durumlarda galip rey ile o şeyin araştırılması” şeklinde tarif edilen taharrî, kıble yönünün bilinmemesi meselesinde olduğu gibi mükellefin, karışıklığın bulunduğu bir olayla karşılaşması durumunda hükmü uygularken başka bir delil bulamaması halinde ne yapacağı konusunda bir kanaat oluşturmasıdır. Fıkıh usulünde müstakil bir delil olarak kabul edilmemekle birlikte bazı konularda taharrîye başvurulacağı belirtilmiştir. Taharrî konusu teorik boyutu ve fıkıhtaki uygulaması itibariyle diğerleriyle kıyaslandığında Hanefî fıkıh doktrininde daha fazla üzerinde durulan bir kavramdır. İmam Muhammed, taharrînin söz konusu olduğu konuları “Kitâbu’t-Taharrî” başlığı altında müstakil bir bölümde toplayan ilk fakihtir. Bu tutum, sonraki bazı Hanefî fakihler tarafından devam ettirilse de ilerleyen dönemlerde taharrî ile ilgili konular, fıkhın ilgili olduğu konulara dağıtılarak müstakil bir konu olmaktan çıkarılmıştır. Fıkıhta özellikle ibadet alanında uygulama alanına sahip olan taharrî, tevahhî kelimesiyle eşanlamlı olarak kullanılmıştır. Hanefîlerde taharrînin özellikle ibadetlerle ilgili, tevahhînin ise muamelâtla ilgili konularda kullanıldığı yönünde bir ayrım yapılmışsa da bu, genel geçer bir ayrım olarak kabul görmemiştir. Zann-ı galip derecesinde bir kanaat ifade etmesi sebebiyle literatürde zaman zaman içtihat, ilham ve ihtiyatla birlikte veya birbirleri yerine kullanılsa da taharrî içtihat ve ihtiyattan, yine benzer yönleri bulunsa da kalbe doğan ilhamdan da farklı bir kavramdır. Şâz sayılabilecek bazı görüşler bir tarafa bırakılacak olursa diğer delillerin bulunmaması halinde meşru bir yol olduğu Kitab, Sünnet, icmâ ve akıl deliliyle temellendirilen taharrîye hangi konularda ve hangi durumlarda başvurulacağı konusunda mezhebî bazı farklılıklar söz konusudur. Literatürde ilgili olduğu konular itibariyle taharrîye başvurulup başvurulmayacağı konusunda da bazı küllî kaideler oluşturulmuştur.

References

  • Abdülazîz el-Buhârî, Alâüddîn Abdülazîz b. Ahmed b. Muhammed. Keşfü’l-Esrâr fî Usûli’l-Pezdevî. Dâru’l-Kitâbi’l-İslamî, ts.
  • Akay, İhsan. “İslam Hukukunda Bir İctihad Yöntemi Olarak Taharrî/Tevahhî”. Turkish Studies 13/17 (2018).
  • Askerî, Ebû Hilal el-Askerî. el-Furûku’l-Lugaviyye. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1426.
  • Bezzâzî, Hâfizüddîn Muhammed b. Muhammed b. Şihâb el-Kerderî el-Hârizmî el-Bezzâzî. Menâkıb-ı Ebî Hanîfe. çev. Osman Bayder. İstanbul: Misvak Neşriyat, 2023.
  • Cüveynî, İmâmü’l-Harameyn. et-Telhîs. Beyrut: Dâru’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, ts.
  • Debûsî, Ebû Zeyd Ubeydullâh (Abdullâh) b. Ömer b. Îsâ ed-Debûsî. Takvîmü’l-Edille. thk. Halîl Muhyiddîn el-Meys. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2001.
  • Halil b. Ahmed, Ebû Abdirrahmân el-Halîl b. Ahmed b. Amr b. Temîm el-Ferâhîdî. Kitâbu’l-Ayn. thk. Mehdî el-Mahzûmî, İbrâhîm es-Sâmarrâî. Mektebetü Hilâl, ts.
  • İbn Âbidîn, Muhammed Emîn b. Ömer b. Abdilazîz el-Hüseynî ed-Dımaşkî. Reddü’l-Muhtâr ale’d-Dürri’l-Muhtâr. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1992.
  • İbn Arafe, Ebû Abdillâh Muhammed el-Vergammî. el-Muhtasaru’l-Fıkhî. thk. Hâfız Abdurrahman Muhammed Hayr. Müessesetü Halef Ahmed, 2014.
  • İbn Ebî Zeyd, Ebû Muhammed Abdullâh b. Ebî Zeyd el-Kayrevânî. en-Nevâdir ve’z-Ziyâdât. thk. Abdülfettâh Muhammed el-Hulv. Beyrut: Dâru’l-Garbi’l-İslâmî, 1999.
  • İbn Fâris, Ebü’l-Hüseyn Ahmed b. Fâris. Mücmelü’l-Lüga. thk. Züheyr Abdülmuhsin Sultân. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1986.
  • İbn Hazm, Ebû Muhammed Alî b. Ahmed b. Saîd b. Hazm el-Endelüsî el-Kurtubî. el-İhkâm fî Usûli’l-Ahkâm. thk. Ahmed Muhammed Şâkir. Beyrut: Dâru’l-Âfâki’l-Cedîde, ts.
  • İbn Nüceym, Zeynüddîn b. İbrâhîm b. Muhammed el-Mısrî. el-Bahru’r-Râik Şerhu Kenzi’d-Dekâik. Dâru’l-Kütübi’l-İslâmî, ts.
  • İbn Nüceym, Zeynüddîn b. İbrâhîm b. Muhammed el-Mısrî. el-Eşbâh ve’n-Nezâir. çev. Osman Bayder. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı Yayınları, 2022.
  • İbn Rüşd (el-Cedd), Ebü’l-Velîd Muhammed b. Ahmed b. Ahmed el-Kurtubî. el-Beyân ve’t-Tahsîl. Beyrut: Dâru’l-Garbi’l-İslamî, 1988.
  • İbnü’l-Esîr, Ebü’s-Seâdât Mecdüddîn eş-Şeybânî el-Cezerî. en-Nihâye fî Garîbi’l-Hadîs ve’l-Eser. Beyrut: el-Mektebetü’l-İlmiyye, 1979.
  • İbnü’s-Salâh eş-Şehrezûrî, Ebû Amr Takiyüddîn Osmân b. Salâhiddîn. Mukaddimetü İbni’s-Salâh. thk. Âişe Abdurrahmân. Dâru’l-Meârif, ts.
  • Kâsânî, Alâüddîn Ebû Bekr b. Mes‘ûd b. Ahmed el-Kâsânî. Bedâi‘u’s-Sanâi‘ fî Tertîbi’ş-Şerâi‘. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1986.
  • Kerâbîsî, Es‘ad b. Muhammed b. el-Hüseyin en-Nîsâbûrî. el-Furûk. thk. Muhammed Tamûm. Kuveyt: Vezâratü’l-Evkâfi’l-Kuveytiyye, 1982.
  • Kocabaş, Savaş. “İslam Hukukunda Mükellefin İctihadı (Taharri) ve Bunun İbadet Alanındaki Uygulaması”. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 23 (2014).
  • Kudûrî, Ebü’l-Hüseyin Ahmed b. Ebî Bekr Muhammed b. Ahmed el-Kudûrî. et-Tecrîd. thk. Muhammed Ahmed Sirâc, Ali Cuma Muhammed. Kahire: Dâru’s-Selâme, 2006.
  • Mâverdî, Ebü’l-Hasen Alî b. Muhammed. el-Hâvi’l-Kebîr. thk. Alî Muhammed Muavvaz, Âdil Ahmet Abdülmevcûd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1999.
  • Mergînânî, Burhânüddîn Alî b. Ebî Bekr b. Abdilcelîl el-Ferganî. el-Hidâye Şerhu Bidâyeti’l-Mübtedî. thk. Tallâl Yusuf. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, ts.
  • Mevsûatü’l-Kavâidü’l-Fıkhiyye. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2003.
  • Molla Fenârî, Şemsüddîn Muhammed b. Hamza. Fusûlü’l-Bedâyi‘ fî Usûli’ş-Şerâyi‘. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2006.
  • Molla Hüsrev, Mehmed b. Ferâmurz b. Ali. Mir’âtü’l-Usûl fî Şerhî Mirkâti’l-Vusûl. çev. Davut İltaş. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı Yayınları, 2024.
  • Müzenî, Ebû İbrâhîm İsmâîl b. Yahyâ b. İsmâîl el-Müzenî. el-Muhtasar. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife, 1990.
  • Nesefî, Ebû Hafs Necmeddîn Ömer b. Muhammed. Tılbetü’t-Talebe fi’l-Istılâhâti’l-Fıkhiyye. Bağdat: el-Matbaatü’l-Âmire, 1311.
  • Pezdevî, Ebü’l-Usr Fahrulislâm Alî b. Muhammed. Usûlü’l-Pezdevî (Keşfü’l-Esrâr şerhi ile). Dâru’l-Kitâbi’l-İslamî, ts.
  • Semerkandî, Ebû Bekr Alâüddîn Muhammed b. Ahmed b. Ebî Ahmed. Tuhfetü’l-Fukahâ. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1994.
  • Semerkandî, Ebû Bekr Alâüddîn Muhammed b. Ahmed. Mîzânü’l-Usûl fî Netâici’l-Ukûl. thk. Muhammed Zeki Abdülber. Katar, 1984.
  • Serahsî, Şemsüleimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed es-Serahsî. el-Mebsût. Beyrut: Dâru’l-Marife, 1993.
  • Serahsî, Şemsüleimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed es-Serahsî. Usûlü’s-Serahsî. Beyrut: Dâru’l-Marife, ts.
  • Şeybânî, Ebû Abdillâh Muhammed b. el-Hasen b. Ferkad eş-Şeybânî. el-Asl (el-Mebsût). thk. Ebü’l-Vefâ el-Efğânî. İdâratü’l-Kur’ân ve’l-Ulûmi’l-İslâmiyye, ts.
  • Tehânevî, Muhammed b. A‘lâ b. Alî b. Muhammed Hâmid et-Tehânevî el-Fârûkî. Keşşâfü Istılâhâti’l-Fünûn ve’l-Ulûm. Beyrut: Mektebetü Lübnân, 1996.
  • Zeylaî, Ebû Muhammed Fahruddîn Osmân b. Alî ez-Zeylaî. Tebyînü’l-Hakâik Şerhu Kenzi’d-Dekâik. Kahire: el-Matbaatü’l-Kübrâ’l-Emîriyye, 1313.

Taharrī in Classical Fiqh Doctrine

Year 2025, Issue: 53, 341 - 364, 30.04.2025

Abstract

The acquisition of a technical meaning by a concept often occurs through the narrowing of meaning in a word commonly used in its lexical sense. In such cases, where the term derives its technical meaning, the connection between the term's lexical and technical meanings generally continues. Moreover, to distinguish a term in terms of its content from similar concepts, it is essential to define it comprehensively and exclusively (inclusive of all its members and exclusive of non-members).
The term taharrī (investigation) used in Islamic jurisprudence (fiqh) is one of those terms that retains its connection to its lexical meaning. The technical meaning of the term is largely shaped within the framework of its lexical meaning. Lexically, taharrī means to intend, to turn toward, or to search for what is most appropriate and correct. As a technical term in fiqh, it is defined as "seeking the most likely conclusion about an issue when it is not possible to ascertain its reality." Taharrī, for example, applies in cases such as determining the direction of the qibla (the direction of prayer) when it is unknown. It involves forming an opinion when a person faces a situation of ambiguity and lacks other evidence to guide their actions.
With technological advancements, the increase in communication and transportation means has reduced the necessity of resorting to taharrī compared to earlier times when such facilities were absent. However, it has not become entirely obsolete. Therefore, it continues to exist as a method that individuals can turn to when needed.
Although taharrī is primarily a method applied in Islamic jurisprudence, it is also mentioned in Islamic legal theory (uṣūl al-fiqh) in certain contexts. For instance, it is referred to in matters of worship, such as when considering reports provided by an unreliable individual, the conflict between analogies or between a Companion’s statement and an analogy, or identifying a relevant attribute suitable for legal causation (ʿillah) when connecting the original case (aṣl) and the derived case (farʿ). The fact that taharrī is not regarded as an independent source of evidence in uṣūl al-fiqh is explained by its reliance on other sources of evidence.
The concept of taharrī, both in its theoretical aspect and practical application in fiqh, has been more extensively addressed in the Hanafi legal doctrine compared to others. In early Hanafi fiqh literature, topics related to taharrī were gathered under the title "Kitāb al-Taharrī" (The Book of Investigation). The first scholar to compile such topics under this title was Imam Muhammad al-Shaybani. Subsequent Hanafi jurists, such as Hakim al-Shahid, al-Sarakhsī, and Burhan al-Din al-Bukhari, also addressed issues related to taharrī under the same title in their works. However, in later literature, the title "Kitāb al-Taharrī" was abandoned, and related issues were distributed under various sections.
In fiqh, taharrī is particularly relevant in the domain of worship and has been used synonymously with the term tawahhī (estimation). Although some have distinguished between the two, suggesting that taharrī applies primarily to acts of worship while tawahhī pertains to transactions (muʿāmalāt), this distinction has not been universally accepted.
Due to its association with forming an opinion at the level of predominant conjecture (ẓann al-ghālib), taharrī has been linked to concepts such as ijtihād (independent reasoning), ilhām (inspiration), and ihtiyāṭ (caution). However, taharrī differs from these concepts in significant ways. Unlike ilhām, which is considered specific to righteous individuals, taharrī can be utilized by anyone, regardless of their moral character. Additionally, taharrī is not restricted to qualified jurists (mujtahids) as ijtihād is; it can be employed by any individual, irrespective of their level of expertise. Furthermore, while ihtiyāṭ refers to taking extra caution in implementing rulings, taharrī is distinct in its method and scope. Therefore, equating taharrī with ijtihād, ihtiyāṭ, or ilhām, or considering it a type of ijtihād, as some contemporary scholars have done, is an inaccurate assessment.
Setting aside some isolated views, taharrī has been legitimized as a valid method in the absence of stronger evidence based on the Qur’an, Sunnah, consensus (ijmāʿ), and reason. Taharrī is generally resorted to in situations of necessity arising from the lack of stronger evidence. For instance, in determining the qibla, if there are indicators such as landmarks or knowledge of the position of the sun and stars, or if someone is available to provide reliable guidance, resorting to taharrī is not considered permissible.

References

  • Abdülazîz el-Buhârî, Alâüddîn Abdülazîz b. Ahmed b. Muhammed. Keşfü’l-Esrâr fî Usûli’l-Pezdevî. Dâru’l-Kitâbi’l-İslamî, ts.
  • Akay, İhsan. “İslam Hukukunda Bir İctihad Yöntemi Olarak Taharrî/Tevahhî”. Turkish Studies 13/17 (2018).
  • Askerî, Ebû Hilal el-Askerî. el-Furûku’l-Lugaviyye. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1426.
  • Bezzâzî, Hâfizüddîn Muhammed b. Muhammed b. Şihâb el-Kerderî el-Hârizmî el-Bezzâzî. Menâkıb-ı Ebî Hanîfe. çev. Osman Bayder. İstanbul: Misvak Neşriyat, 2023.
  • Cüveynî, İmâmü’l-Harameyn. et-Telhîs. Beyrut: Dâru’l-Beşâiri’l-İslâmiyye, ts.
  • Debûsî, Ebû Zeyd Ubeydullâh (Abdullâh) b. Ömer b. Îsâ ed-Debûsî. Takvîmü’l-Edille. thk. Halîl Muhyiddîn el-Meys. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2001.
  • Halil b. Ahmed, Ebû Abdirrahmân el-Halîl b. Ahmed b. Amr b. Temîm el-Ferâhîdî. Kitâbu’l-Ayn. thk. Mehdî el-Mahzûmî, İbrâhîm es-Sâmarrâî. Mektebetü Hilâl, ts.
  • İbn Âbidîn, Muhammed Emîn b. Ömer b. Abdilazîz el-Hüseynî ed-Dımaşkî. Reddü’l-Muhtâr ale’d-Dürri’l-Muhtâr. Beyrut: Dâru’l-Fikr, 1992.
  • İbn Arafe, Ebû Abdillâh Muhammed el-Vergammî. el-Muhtasaru’l-Fıkhî. thk. Hâfız Abdurrahman Muhammed Hayr. Müessesetü Halef Ahmed, 2014.
  • İbn Ebî Zeyd, Ebû Muhammed Abdullâh b. Ebî Zeyd el-Kayrevânî. en-Nevâdir ve’z-Ziyâdât. thk. Abdülfettâh Muhammed el-Hulv. Beyrut: Dâru’l-Garbi’l-İslâmî, 1999.
  • İbn Fâris, Ebü’l-Hüseyn Ahmed b. Fâris. Mücmelü’l-Lüga. thk. Züheyr Abdülmuhsin Sultân. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1986.
  • İbn Hazm, Ebû Muhammed Alî b. Ahmed b. Saîd b. Hazm el-Endelüsî el-Kurtubî. el-İhkâm fî Usûli’l-Ahkâm. thk. Ahmed Muhammed Şâkir. Beyrut: Dâru’l-Âfâki’l-Cedîde, ts.
  • İbn Nüceym, Zeynüddîn b. İbrâhîm b. Muhammed el-Mısrî. el-Bahru’r-Râik Şerhu Kenzi’d-Dekâik. Dâru’l-Kütübi’l-İslâmî, ts.
  • İbn Nüceym, Zeynüddîn b. İbrâhîm b. Muhammed el-Mısrî. el-Eşbâh ve’n-Nezâir. çev. Osman Bayder. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı Yayınları, 2022.
  • İbn Rüşd (el-Cedd), Ebü’l-Velîd Muhammed b. Ahmed b. Ahmed el-Kurtubî. el-Beyân ve’t-Tahsîl. Beyrut: Dâru’l-Garbi’l-İslamî, 1988.
  • İbnü’l-Esîr, Ebü’s-Seâdât Mecdüddîn eş-Şeybânî el-Cezerî. en-Nihâye fî Garîbi’l-Hadîs ve’l-Eser. Beyrut: el-Mektebetü’l-İlmiyye, 1979.
  • İbnü’s-Salâh eş-Şehrezûrî, Ebû Amr Takiyüddîn Osmân b. Salâhiddîn. Mukaddimetü İbni’s-Salâh. thk. Âişe Abdurrahmân. Dâru’l-Meârif, ts.
  • Kâsânî, Alâüddîn Ebû Bekr b. Mes‘ûd b. Ahmed el-Kâsânî. Bedâi‘u’s-Sanâi‘ fî Tertîbi’ş-Şerâi‘. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1986.
  • Kerâbîsî, Es‘ad b. Muhammed b. el-Hüseyin en-Nîsâbûrî. el-Furûk. thk. Muhammed Tamûm. Kuveyt: Vezâratü’l-Evkâfi’l-Kuveytiyye, 1982.
  • Kocabaş, Savaş. “İslam Hukukunda Mükellefin İctihadı (Taharri) ve Bunun İbadet Alanındaki Uygulaması”. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 23 (2014).
  • Kudûrî, Ebü’l-Hüseyin Ahmed b. Ebî Bekr Muhammed b. Ahmed el-Kudûrî. et-Tecrîd. thk. Muhammed Ahmed Sirâc, Ali Cuma Muhammed. Kahire: Dâru’s-Selâme, 2006.
  • Mâverdî, Ebü’l-Hasen Alî b. Muhammed. el-Hâvi’l-Kebîr. thk. Alî Muhammed Muavvaz, Âdil Ahmet Abdülmevcûd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1999.
  • Mergînânî, Burhânüddîn Alî b. Ebî Bekr b. Abdilcelîl el-Ferganî. el-Hidâye Şerhu Bidâyeti’l-Mübtedî. thk. Tallâl Yusuf. Beyrut: Dâru İhyâi’t-Türâsi’l-Arabî, ts.
  • Mevsûatü’l-Kavâidü’l-Fıkhiyye. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2003.
  • Molla Fenârî, Şemsüddîn Muhammed b. Hamza. Fusûlü’l-Bedâyi‘ fî Usûli’ş-Şerâyi‘. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2006.
  • Molla Hüsrev, Mehmed b. Ferâmurz b. Ali. Mir’âtü’l-Usûl fî Şerhî Mirkâti’l-Vusûl. çev. Davut İltaş. İstanbul: Türkiye Yazma Eserler Kurumu Başkanlığı Yayınları, 2024.
  • Müzenî, Ebû İbrâhîm İsmâîl b. Yahyâ b. İsmâîl el-Müzenî. el-Muhtasar. Beyrut: Dâru’l-Ma‘rife, 1990.
  • Nesefî, Ebû Hafs Necmeddîn Ömer b. Muhammed. Tılbetü’t-Talebe fi’l-Istılâhâti’l-Fıkhiyye. Bağdat: el-Matbaatü’l-Âmire, 1311.
  • Pezdevî, Ebü’l-Usr Fahrulislâm Alî b. Muhammed. Usûlü’l-Pezdevî (Keşfü’l-Esrâr şerhi ile). Dâru’l-Kitâbi’l-İslamî, ts.
  • Semerkandî, Ebû Bekr Alâüddîn Muhammed b. Ahmed b. Ebî Ahmed. Tuhfetü’l-Fukahâ. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1994.
  • Semerkandî, Ebû Bekr Alâüddîn Muhammed b. Ahmed. Mîzânü’l-Usûl fî Netâici’l-Ukûl. thk. Muhammed Zeki Abdülber. Katar, 1984.
  • Serahsî, Şemsüleimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed es-Serahsî. el-Mebsût. Beyrut: Dâru’l-Marife, 1993.
  • Serahsî, Şemsüleimme Muhammed b. Ebî Sehl Ahmed es-Serahsî. Usûlü’s-Serahsî. Beyrut: Dâru’l-Marife, ts.
  • Şeybânî, Ebû Abdillâh Muhammed b. el-Hasen b. Ferkad eş-Şeybânî. el-Asl (el-Mebsût). thk. Ebü’l-Vefâ el-Efğânî. İdâratü’l-Kur’ân ve’l-Ulûmi’l-İslâmiyye, ts.
  • Tehânevî, Muhammed b. A‘lâ b. Alî b. Muhammed Hâmid et-Tehânevî el-Fârûkî. Keşşâfü Istılâhâti’l-Fünûn ve’l-Ulûm. Beyrut: Mektebetü Lübnân, 1996.
  • Zeylaî, Ebû Muhammed Fahruddîn Osmân b. Alî ez-Zeylaî. Tebyînü’l-Hakâik Şerhu Kenzi’d-Dekâik. Kahire: el-Matbaatü’l-Kübrâ’l-Emîriyye, 1313.
There are 36 citations in total.

Details

Primary Language Turkish
Subjects Islamic Law
Journal Section Articles
Authors

Davut İltaş 0000-0002-1025-603X

Early Pub Date April 25, 2025
Publication Date April 30, 2025
Submission Date November 29, 2024
Acceptance Date April 5, 2025
Published in Issue Year 2025 Issue: 53

Cite

APA İltaş, D. (2025). Klasik Fıkıh Doktrininde Taharrî. Bilimname(53), 341-364.