Abstract
Dutch historian Johan Huizinga says, "Game is a free action." It is perhaps the most comprehensive definition ever given for the game. Game is a motivational action that most people do not consider; they leave it out of daily life, underestimate it depending on the age of the players, and consider it as "empty work" in the local parlance. However, regardless of the type of game, the age of the players, or the time of playing, all players devote themselves intensely and entirely to the game. Moreover, although each game has its formation, time and place limitations, and established rules and order, no material benefit is expected from games that are social interactions, which every player knows and spends time learning. However, games facilitate social clustering by establishing and strengthening social bonds and secret bonds between players. It reminds us of the shared past and unites us in the expected future. Every game is a school. It teaches life, acceptance, congratulations, seeing mistakes, and being a team. In addition to being a social need, play is a vital and motivational action for all living things.
Simsim is a two-player game of hand, arm, foot, and body rhythm. It is also known and played in Amasya, Tokat, Sivas, and Çorum. Although it is called "sinsin" in some regions, the game and the music are the same. It is shaped by the synchronized rhythm of two people, with lively music using traditional drum and clarion instruments. Although the improvised figures added by some players add color to the game, they do not affect the main structure. In this article, the game "Simsim," played at every wedding in Amasya Taşova and known to people of almost every age, has been researched. Despite the sharing of many images and videos, the dissemination, knowledge, and even registration of this cultural folk dance, which has been deprived of large-scale academic research, are among the main issues of this article. Simsim or Sinsin not only motivates two players to face each other, but it is also a show of respect, love, and skill that allows the entire audience to keep pace with applause and encourages the next team of players before the music ends. In this article, the way of playing the Simsim folk dance, its rhythm, music, and instruments have been researched.
Keywords
References
- And, M. (2012). Oyun ve Bügü. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Arslan, M. (2021). Alkıştan Gülbanga Türk Kültüründe Dua Verme GeleneğiAlkıştan Gülbanga Türk Kültüründe Dua Verme Geleneği. Alevilik-Bektaşilik Araştırmaları Dergisi , 114-140.
- Beşirli, H. Y. (2021). Alevi Türkmenlerde Bir Halk Oyunu: Canimen-Ankara Kalecik Yöresi Örneği. Millî Folklor 130 , 132-144.
- Besio, S. (2018). What is play? S. R.-K. Pedro Encarnação içinde, Guidelines for supporting children with disabilities' play (s. 1-12). ?: LUDI COST Action, ISBN: 978-3-11-061344-5.
- Blaise, M. E. (2014). Theoretical Perspectives on Play and Learning. M. B. Liz Brooker içinde, The SAGE Handbook of Play and Learning in Early Childhood (s. 3-21). Kaliforniya: SAGE Publications Ltd, ISBN:9781473907850.
- Çoruhlu, T. (1989). Ferik Ahmed Muhtar Paşa. İslam Ansiklopedisi, c. 2. İstanbul: TDV Yayınları.
- Döğüş, S. (2015). Anadolu'da Hızır-İlyas Kiltürü ve Hıdrellez Geleneği. Türk Kültürü ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi 74 , 77-100.
- Deveci, R. (2023). Amasya Yöresi Düğünlerinde İcra Edilen Dansların Ritüel İşlevleri. Dede Korkut Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi. DOI: http://dx.doi.org/10.25068/dedekorkut561, 72-101.
- Eroğlu, T. (1994). Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgeleri Halk Oyunları ve Bu Bölgelerdeki "Halay"ların Folklorik İncelemesi. Kayseri: Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Doktora Tezi.
- Eroğlu, T. (2017). Türkiye’deki Halk Oyunlarının Temel Özellikler, Tür ve Dağılım Bakımından İncelenmesi. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, Yıl: 5, Sayı: 42, 67-78.
- Ertural, M. S. (2006). Gaziantep Halk Oyunları üzerine Bir Araştırma. Gaziantep: Gaziantep Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
- Göldere, S. (2018). 9. Milletlerarası Türk Halk Kültürü Kongresi Bildiri Kitabı. Anadolu Köylü Temsilleri Oyun ve Ritüel Kalıpları (s. 135-150). Ankara: T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı, ISBN: 978-975-17-4125-7.
- Gönel Sönmez, T. (2023). Ritüelden Oyuna Uygur Çocuk Oyunları. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi, 11 (37). https://doi.org/10.33692/avrasyad.1402029, 203-224.
- Güven, M. (. (2013). Türk Halk Oyunlarının Şamanî Kökleri. Erzurum: Fenomen Yayınları.
- Harari, Y. N. (2017). Hayvanlardan Tanrılara Sapiens, İnsan Türünün Kısa Bir Tarihi. İstanbul: Kolektif Kitap. 40. Baskı.
- Kara, Ü. (2016). Türk Mitolojisinde Ateş Kültü. M. O. Fatma Ahsen Turan içinde, Türk Mitolijisine Giriş (s. 147-160). Ankara: Gazi Kitapevi.
- Karaman, K. (2010). Ritüellerin Toplumsal Etkileri. SDÜ Fen Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 227-236.
- Keskin, A. (2017). Türk Dünyası Folklorunda Ortak Bir Ritüel Türe: Alkışlar. IV. Uluslararası Türk Dünyası Araştırmaları Sempozyumu 26-28 Nisan (s. 29-36). Niğde: Ömer Halisdemir Üniversitesi.
- Keskin, A. (tarih yok). Türk Dünyası Folklorü. Türk Dünyası Folklorunda Ortak Bir Ritüel Türü: Alkışlar. Mandaloğlu, M. (2012). İslamiyetten Önce Türklerde Toplantı ve Törenler. TSA, Sayı, 2,, 211-232.
- Oğuz, E. S. (2011). Toplum Bilimlerinde Kültür Kavramı. Edebiyat Fakültesi Dergisi / Journal of Faculty of Letters Cilt/Volume 28 Sayı/Number 2 , 123-139.
- Salt, A. (2010). Neo-spritüalist Yaklaşımlarla Ezoterik Bilgilerin Işığında Semboller. İstanul: Ruh ve Madde Yayınları.
- Sevinçli, V. (2015). Türk Kültüründe Alkış / Kargış ve Adilcevaz Örneği. Veysi Sevinçli / Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi Cilt / Sayı LII, 97-125.
- Şahin, İ. (2019). Ritüelden İnanca Sembolik Bir Yapılanma: Online Alevi Topluluklar. Medya ve Din Araştırmaları Dergisi (MEDİAD), 2(1), 7-28.
- Tekin, E. D. (2018). Yı̇rmı̇ncı̇ Yüzyılda Kültürel Bellek ve Geleneğı̇n Yenı̇den İhyası Bağlamında Mehterhâne-İ Hâkânı̂ . Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. Cilt:17 Sayı:65, 317-336.
- Terzioğlu, Ö. (2007). Alkış ve Kargışların, Sözlü Kültürdeki Yerleşik Kodların Aktarımını ve Yeniden Üretimini Kolaylaştıran Biçimsel Özellikleri. Millî Folklor, Yıl 19, Sayı 75, 33-37.
- Toraman, A. (2022). Türk Mitolojisinde Ateş Kültü ve Amasya’daki İzleri. Amasya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi (ASOBİD). Amasya Özel Sayısı, 11- 26.
- Treasure, T. (2018). What is Play? S. W. Tracy Treasure içinde, Learning Through Play, 1st Edition (s. 1-21). Australia and New Zealand: Oxford University Press Australia .
- Williams, R. (1977). Culture and Society: 1780-1950. ((Oğuz aracılığıyla). Londra: Middlesex: Penguin Books.
- Yüksel, H. D. (2004). Kayseri Halk Oyunları, Köy Seyirlik Oyunları, Giyim-Kuşam. Kayseri: Laçin Yayınları.
- Yıldırım, F. (2019). The game Sinsin and its old Turkic cultural reflections. TUDED 59(1), https://doi.org/10.26650/TUDED2019-0009, 221- 231.
- Yılmaz, Y. (T.Y.). Şehrimiz Amasya. Ankara: MEB Devlet Kitapları.
Abstract
Hollandalı tarihçi Johan Huizinga “oyun özgür bir eylemdir” der. Belki de oyun için söylenmiş en kapsamlı tanımdır. Çoğu insanın dikkate almadığı, günlük yaşamın dışında bıraktığı, oyuncuların yaşına oranla hafife alabildiği, yöresel ağzıyla “boş iş” olarak değerlendirildiği güdüsel eylemdir oyun. Üstelik oynanan her farklı oyunun oluşumu, kendi zaman ve yer sınırlaması, saptanmış kuralları ve düzeni olmasına karşın her oyuncunun bildiği, öğrenmek için zaman harcadığı, toplumsal etkileşim olan oyunlardan hiçbir maddi çıkar beklenmez. Oyun, ortak geçmişi hatırlatır, ortak gelecekte birleştirir. Her oyun bir okuldur. Yaşamı, kabullenmeyi, tebrik etmeyi, hataları görmeyi ve takım olmayı öğretir. Oyun sosyal bir ihtiyaç olmasının yanında tüm canlılar için yaşamsal ve güdüsel bir eylemdir.
Simsim, iki kişilik, el kol, ayak ve vücut ritim oyunudur. Bazı bölgelerde “sinsin” olarak adlandırılsa da oyun ve müzik aynıdır. Geleneksel davul-zurna enstrümanların kullanıldığı hareketli müzik ile iki kişinin karşılıklı senkronize ritmiyle şekillenir. Bazı oyuncuların doğaçlama eklediği figürler, oyuna renk katmasına karşın ana yapıyı etkilemez. Bu makale ile Amasya Taşova’da her düğünde oynanan, hemen her yaşta kişinin bildiği “Simsim” oyunu araştırılmıştır. İnternet ortamında birçok görsel ve video paylaşılmasına karşın geniş çaplı akademik bir araştırmadan yoksun kalmış bu kültürel halk oyunun yaygınlaşması, bilinmesi ve hatta tescillenmesi bu makalenin ana amaçları arasındadır. Simsim veya Sinsin, sadece karşılıklı iki oyuncuyu motive eden bir oyun değil, tüm seyircinin alkışlarla tempo tutmasını sağlayan, müzik bitmeden sıradaki oyuncu takımı cesaretlendiren, saygı, sevgi ve hüner gösterisidir. Bu makale ile simsim halk oyunu oynanma şekli, ritmi, müziği ve enstrümanları araştırılmıştır.
Keywords
References
- And, M. (2012). Oyun ve Bügü. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
- Arslan, M. (2021). Alkıştan Gülbanga Türk Kültüründe Dua Verme GeleneğiAlkıştan Gülbanga Türk Kültüründe Dua Verme Geleneği. Alevilik-Bektaşilik Araştırmaları Dergisi , 114-140.
- Beşirli, H. Y. (2021). Alevi Türkmenlerde Bir Halk Oyunu: Canimen-Ankara Kalecik Yöresi Örneği. Millî Folklor 130 , 132-144.
- Besio, S. (2018). What is play? S. R.-K. Pedro Encarnação içinde, Guidelines for supporting children with disabilities' play (s. 1-12). ?: LUDI COST Action, ISBN: 978-3-11-061344-5.
- Blaise, M. E. (2014). Theoretical Perspectives on Play and Learning. M. B. Liz Brooker içinde, The SAGE Handbook of Play and Learning in Early Childhood (s. 3-21). Kaliforniya: SAGE Publications Ltd, ISBN:9781473907850.
- Çoruhlu, T. (1989). Ferik Ahmed Muhtar Paşa. İslam Ansiklopedisi, c. 2. İstanbul: TDV Yayınları.
- Döğüş, S. (2015). Anadolu'da Hızır-İlyas Kiltürü ve Hıdrellez Geleneği. Türk Kültürü ve Hacı Bektaş Veli Araştırma Dergisi 74 , 77-100.
- Deveci, R. (2023). Amasya Yöresi Düğünlerinde İcra Edilen Dansların Ritüel İşlevleri. Dede Korkut Uluslararası Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi. DOI: http://dx.doi.org/10.25068/dedekorkut561, 72-101.
- Eroğlu, T. (1994). Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgeleri Halk Oyunları ve Bu Bölgelerdeki "Halay"ların Folklorik İncelemesi. Kayseri: Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Doktora Tezi.
- Eroğlu, T. (2017). Türkiye’deki Halk Oyunlarının Temel Özellikler, Tür ve Dağılım Bakımından İncelenmesi. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, Yıl: 5, Sayı: 42, 67-78.
- Ertural, M. S. (2006). Gaziantep Halk Oyunları üzerine Bir Araştırma. Gaziantep: Gaziantep Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Tezi.
- Göldere, S. (2018). 9. Milletlerarası Türk Halk Kültürü Kongresi Bildiri Kitabı. Anadolu Köylü Temsilleri Oyun ve Ritüel Kalıpları (s. 135-150). Ankara: T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı, ISBN: 978-975-17-4125-7.
- Gönel Sönmez, T. (2023). Ritüelden Oyuna Uygur Çocuk Oyunları. Avrasya Uluslararası Araştırmalar Dergisi, 11 (37). https://doi.org/10.33692/avrasyad.1402029, 203-224.
- Güven, M. (. (2013). Türk Halk Oyunlarının Şamanî Kökleri. Erzurum: Fenomen Yayınları.
- Harari, Y. N. (2017). Hayvanlardan Tanrılara Sapiens, İnsan Türünün Kısa Bir Tarihi. İstanbul: Kolektif Kitap. 40. Baskı.
- Kara, Ü. (2016). Türk Mitolojisinde Ateş Kültü. M. O. Fatma Ahsen Turan içinde, Türk Mitolijisine Giriş (s. 147-160). Ankara: Gazi Kitapevi.
- Karaman, K. (2010). Ritüellerin Toplumsal Etkileri. SDÜ Fen Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi, 227-236.
- Keskin, A. (2017). Türk Dünyası Folklorunda Ortak Bir Ritüel Türe: Alkışlar. IV. Uluslararası Türk Dünyası Araştırmaları Sempozyumu 26-28 Nisan (s. 29-36). Niğde: Ömer Halisdemir Üniversitesi.
- Keskin, A. (tarih yok). Türk Dünyası Folklorü. Türk Dünyası Folklorunda Ortak Bir Ritüel Türü: Alkışlar. Mandaloğlu, M. (2012). İslamiyetten Önce Türklerde Toplantı ve Törenler. TSA, Sayı, 2,, 211-232.
- Oğuz, E. S. (2011). Toplum Bilimlerinde Kültür Kavramı. Edebiyat Fakültesi Dergisi / Journal of Faculty of Letters Cilt/Volume 28 Sayı/Number 2 , 123-139.
- Salt, A. (2010). Neo-spritüalist Yaklaşımlarla Ezoterik Bilgilerin Işığında Semboller. İstanul: Ruh ve Madde Yayınları.
- Sevinçli, V. (2015). Türk Kültüründe Alkış / Kargış ve Adilcevaz Örneği. Veysi Sevinçli / Türk Dili ve Edebiyatı Dergisi Cilt / Sayı LII, 97-125.
- Şahin, İ. (2019). Ritüelden İnanca Sembolik Bir Yapılanma: Online Alevi Topluluklar. Medya ve Din Araştırmaları Dergisi (MEDİAD), 2(1), 7-28.
- Tekin, E. D. (2018). Yı̇rmı̇ncı̇ Yüzyılda Kültürel Bellek ve Geleneğı̇n Yenı̇den İhyası Bağlamında Mehterhâne-İ Hâkânı̂ . Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi. Cilt:17 Sayı:65, 317-336.
- Terzioğlu, Ö. (2007). Alkış ve Kargışların, Sözlü Kültürdeki Yerleşik Kodların Aktarımını ve Yeniden Üretimini Kolaylaştıran Biçimsel Özellikleri. Millî Folklor, Yıl 19, Sayı 75, 33-37.
- Toraman, A. (2022). Türk Mitolojisinde Ateş Kültü ve Amasya’daki İzleri. Amasya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi (ASOBİD). Amasya Özel Sayısı, 11- 26.
- Treasure, T. (2018). What is Play? S. W. Tracy Treasure içinde, Learning Through Play, 1st Edition (s. 1-21). Australia and New Zealand: Oxford University Press Australia .
- Williams, R. (1977). Culture and Society: 1780-1950. ((Oğuz aracılığıyla). Londra: Middlesex: Penguin Books.
- Yüksel, H. D. (2004). Kayseri Halk Oyunları, Köy Seyirlik Oyunları, Giyim-Kuşam. Kayseri: Laçin Yayınları.
- Yıldırım, F. (2019). The game Sinsin and its old Turkic cultural reflections. TUDED 59(1), https://doi.org/10.26650/TUDED2019-0009, 221- 231.
- Yılmaz, Y. (T.Y.). Şehrimiz Amasya. Ankara: MEB Devlet Kitapları.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Turkish Folklore (Other) |
| Journal Section | ARAŞTIRMA MAKALESİ |
| Authors | |
| Publication Date | April 30, 2025 |
| Submission Date | July 31, 2024 |
| Acceptance Date | February 27, 2025 |
| Published in Issue | Year 2025 Issue: 22 [BAHAR 2025] |
ULAKBİM-DERGİPARK Bünyesinde Faaliyet Gösteren HİKMET-Akademik Edebiyat Dergisi (Journal Of Academic Literature)
Türk Dili ve Edebiyatı Alanında Yayımlanan Uluslararası Hakemli Bir Dergidir.