Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

The hegemony of digitalization over the individual and society: Digital hegemony

Yıl 2025, Sayı: 70, 55 - 63, 30.04.2025

Emine Gülselcen Kafkasyalı , Merve Oğuzhan

https://doi.org/10.18070/erciyesiibd.1564099

Öz

The digital era highlights the use of digital tools as a new source of power and authority for individuals and societies, and the ability to effectively manage these tools. In this context, a new form of power has emerged in which control and direction mechanisms operate through digital platforms in a wide area from individuals' daily life practices to their intellectual worlds. This form of power is "digital hegemony", which is structured with digital elements and components and is a concrete manifestation of the reflections of digitalization on individuals and society. Digital hegemony, the hegemonic power of digitalization, shapes the behavior of individuals by using digital platforms and establishes an invisible surveillance and control system, ensuring the reproduction of social norms. The aim of the study is to create a theoretical intellectual map based on literature review by addressing the hegemonic reflections of digitalization on individuals and society from a socio-political perspective within the framework of their effects on individual and social dynamics. In this context, digital hegemony is not only limited to the technical functions of digital technologies, but also reveals the power and consent-based power relationship that affects the intellectual and action areas of individuals and societies. Therefore, this hegemonic process takes place in the form of pressure on the individual and society, both as a voluntary consent and as a means of coercion.

Anahtar Kelimeler

digitalization hegemony digital hegemony Individual and Social Reflections of Digitalization

Kaynakça

  • Acar, F. ve Gürpınar, B. (2022). Dönüşen bir hegemonya biçimi-“dijital hegemonya”: Cambridge Analytica olayı. Işık Üniversitesi Yayınları.
  • Adorno, T. W. ve Horkheimer, M. (2014). Aydınlanmanın diyalektiği (Çev. N. Ülner ve E. Öztarhan Karadoğan). İstanbul: Kabalcı Yayıncılık. Akalın, Ş. H. vd. (2011). Güncel Türkçe sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu.
  • Alaimo, C. ve Kallinikos, J. (2017). Computing the everyday: Social media as data platforms. The Information Society, 33(4), 175-191.
  • Alaimo, C. ve Kallinikos, J. (2019). Social media and the ınfrastructuring of sociality. M. Kornberger, G.C. Bowker, J. Elyachar, A. Mennicken, P. Miller, J.R. Nucho ve N. Pollock (Eds.). Thinking Infrastructures (Research in the Sociology of Organizations içinde (Vol. 62, s. 289-306). Emerald Publishing Limited.
  • Althusser, L. (2019). İdeoloji ve devletin ideolojik aygıtları (Çev. A. Tümertekin). İstanbul: İthaki Yayınları.
  • Anık, C. (2014). İletişim sosyolojisi kuramsal temeller. İstanbul: Derin Yayınları.
  • Aşkın, Z. (2010). Heidegger ve Adorno’da postmedernci yapıbozum: Teknik tahakküm. ETHOS: Felsefe ve Toplumsal Bilimlerde Diyaloglar,3(2), 1-21.
  • Ayanoğlu, F. (2020). Dijital devrim, yeni dünya düzeni ve entelektüel sermaye. S. Öz, D. Celayir ve F. S. Onursal (Eds.). Pandemi sonrası yenidünya düzeninde teknoloji yönetimi ve insani dijitalizasyon içinde (s. 14- 41). İstanbul: Hiper Yayınları.
  • Aydın, H. (2011). Dilde en az çaba ilkesi üzerine. International Journal of Social and Economic Sciences, 1(1), 1-6.
  • Baier, S. J. (2020). Computing the revolution: an exploration of computed sociality and high-risk collective action. iSCHANNEL, 14(1), 34-38.
  • Baudrillard, J. (1991). Sessiz yığınların gölgesinde ya da toplumsalın sonu (Çev. O. Adanır). İstanbul: Ayrıntı Yayınları
  • Becker, G. S. (2009). Accounting for Tastes. Cambridge: Harvard University Press.
  • Berger, S., Denner, M. S. ve Roeglinger, M. (2018). The Nature of Digital Technologies-Development of a Multi-Layer Taxonomy. ECIS, 92.
  • Bozkurt, A., Hamutoğlu, N. B., Kaban, A. L., Taşçı, G., ve Aykul, M. (2021). Dijital bilgi çağı: dijital toplum, dijital dönüşüm, dijital eğitim ve dijital yeterlilikler. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 7(2), 35-63.
  • Bustillos, J. (2017). The digital divide neoliberal imperatives and education. S. Isaac (Ed.). European Social Problems içinde (s. 149-165). Londan and New york: Routledge.
  • Castells, M. (2008). Enformasyon çağı: ekonomi, toplum ve kültür birinci cilt ağ toplumunun yükselişi (Çev: Kılıç, E.). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Cevizci, A. (2017). Büyük felsefe sözlüğü. İstanbul: Say Yayınları.
  • Coşgun, M. (2021). Post-truth: Hegemonya’nın yeni ideolojik aygıtı. Akademik hassasiyetler, 8(15), 67-82.
  • Çağıltay, K. (2016). İnsan bilgisayar etkileşimi ve eğitim teknolojileri. Öğretim Teknolojilerinin Temelleri: Teoriler Araştırmalar Eğilimler, 297-314.
  • Demirci, K. (2015). En az çaba yasası ve Kazak Türkçesindeki yaygın örnekleri. Bilig, (72), 25-42.
  • Ellul, J. (2003). Teknoloji toplumu (Çev. M. Ceylan). İstanbul: Bakış Yayınları.
  • Foresti, R., Rossi, S., Magnani, M., Bianco, C. G. L., ve Delmonte, N. (2020). Smart society and artificial intelligence: big data scheduling and the global standard method applied to smart maintenance. Engineering, 6(7), 835-846.
  • Foucault, M. (1992). Hapishanenin doğuşu (Çev. M. A. Kılıçbay). Ankara: İmge Kitabevi.
  • Gaffiot, F. ve Flobert, P. (1934). Dictionnaire Latin-Français. Paris: Hachette.
  • Giddens, A. (2012). Sosyoloji (Yay. Haz. C. Güzel). İstanbul: Kırmızı Yayınları.
  • Gimpel, H. ve Schmied, F. (2019). Risks and side effects of digitalization: a multi-level taxonomy of the adverse effects of using digital technologies and media. In Proceedings of the 27th European Conference on Information Systems (ECIS2019), Stockholm & Uppsala, Sweden.
  • Gramsci, A. (2012). Hapishane defterleri Cilt I (Çev. E. Ekici). İstanbul: Kalkedon Yayınları.
  • Gülenç, K. (2022). Frankfurt Okulu eleştiri, toplum ve bilim. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
  • Haraway, D. (2006). Siborg Manifestosu: Geç yirminci yüzyılda bilim, teknoloji ve sosyalist feminizm (Çev. O. Akınhay). İstanbul: Agora Kitaplığı.
  • Haviland, W., Prins, H., Walrath, D., ve Mcbride, B. (2008). Kültürel antropoloji (Çev. İ. D. Sarıoğlu). İstanbul: Kaktüs.
  • Hayles, N. K. (1999). How became posthuman. Chicago, London: The Uni-versity of Chicago Press.
  • Heidegger, M. (1998). Teknik ve dönüş & özdeşlik ve ayrım (Çev. N. Aça). Ankara: Pharmakon Yayınevi.
  • Hilbert, M. (2015). Digital divide (s). The international encyclopedia of digital communication and society, 1-7.
  • Horkheimer, M. (2010). Akıl tutulması (Çev. O. Koçak). İstanbul: Metis Yayınları.
  • Işıklı, Ş. ve Önce, Ş. (2020). Siyasal zehirlenme, semptomları ve sosyal medya. Ajıt-e, 11(42), 143-169.
  • Ivanová, E., Žárská, V. ve Masárová, J. (2021). Digitalization and human capital development. Entrepreneurship and Sustainability Issues, 9(2), 402.
  • Kalaycı, N. (2023). Dijitalleşememe ve dijital eşitsizlik. Scientific journal of space management and space economy, 2(1), 43-52.
  • Karataş, Y. C. (2021). Dijital etik ve dijital çağda “insan doğası”. TRT Akademi, 6(12), 570-579.
  • Karhan, P. (2019). Sartre ile Kierkegaard’un Varoluşçu Özneleri Dijital Özneye Karşı: Öznellik Egemen İdeolojiyi Yenebilir mi?. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19(3), 167-176.
  • Keyser, D. (2020). Assessing the Digital Hegemony. Charles University Faculty of Social Sciences, International Master in Security, Intelligence and Strategic Studies (IMSISS).
  • Köktürk, M. (2021). Dijital çağ üzerine düşünceler. Net Kitaplık Yayıncılık.
  • Kravchenko, S. A. ve Karpova, D. N. (2020). The rationalization of the surveillance: from the'society of normalization'to the digital society and beyond. Montenegrin Journal of Economics, 16(3), 197-206.
  • Latour, B. (2021). Toplumsalı yeniden toplama aktör-ağ teorisine giriş (Çev. N. Bingöl). Tellekt.
  • Lears, T. J. (1985). The concept of cultural hegemony: Problems and possibilities. The American historical review, 567-593.
  • Lyon, D. (2017). Bentham’s panopticon: from moral architecture to electronic surveillance. D. Wilson ve C. Norris (Eds.). Surveillance, crime and social control içinde (s. 596-617). London: Routledge.
  • Maigret, E. (2011). Medya ve iletişim sosyolojisi (Çev. H. Yücel). İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Marcuse, H. (2015). Tek-boyutlu insan: ileri işleyim toplumunun ideolojisi üzerine incelemeler (Çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea Yayınevi.
  • Marinoff, L. (2007). Felsefe hayatınızı nasıl değiştirir? (Çev. İ. Erdener). İstanbul: Pegasus Yayınları.
  • Marshall, G. (2005). Sosyoloji sözlüğü (Çev. O. Akınhay ve D. Kömürcü). Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
  • Mumford, L. (1996). Makina efsanesi (Çev. F. Oruç). İstanbul: İnsan Yayınları.
  • Naisbitt, J. (2004). İnsan ve teknoloji: teknoloji ve hızlandırılmış anlam arayışımız (Çev. O. Ayaz, H. Yıldıran ve M. Şayan Kileci). İstanbul: CAS Global.
  • Neproponte, N. (1995). Sayısal dünya (Çev. Z. Dicleli). İstanbul: Türk Henkel Dergisi Yayınları.
  • Okmeydan, S. B. (2017). Postmodern kültürde gözetim toplumunun dönüşümü: Panoptikon’dan sinoptikon ve omniptikon’a. AJIT-e: Academic Journal of Information Technology, 8(30), 45-69.
  • Okumuş, S. (2017). Teknoloji toplumu. Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19(2), 461-467.
  • Özdel, G. (2012). Foucault bağlamında iktidarın görünmezliği ve “panoptikon” ile “iktidarın gözü” göstergeleri. Turkish Online Journal of Design Art and Communication, 2(1), 22-29.
  • Paré, G., Trudel, M. C., Jaana, M. ve Kitsiou, S. (2015). Synthesizing information systems knowledge: A typology of literature reviews. Information & management, 52(2), 183-199.
  • Pastore, A. (2018). Poisoning as politics. O. P. Grell, A. Cunningham ve J. Arrizabalaga (Eds.). It All Depends on the Dose içinde (s.117-131). London: Routledge.
  • Serpil, H. ve Karaca, D. (2023). Kierkegaard’ın varoluş evreleri ve metaverse: Dijital dünyada “homo virtualis” in içsel arayışı. Felsefe Arkivi, (59), 33-42.
  • Skinner, C. (2018). Digital human: The Fourth Revolution of Humanity Includes Everyone. John Wiley & Sons.
  • Stevenson, N. (2008). Medya kültürleri sosyal teori ve kitle iletişimi (Çev. G. Orhon ve B. E. Aksoy). Ankara: Ütopya Yayınevi.
  • Strazny, P. (2013). Encyclopedia of linguistics. Routledge.
  • Tarhan, U. (2023). T-insan. İstanbul: Ceres Yayınları.
  • Trittin-Ulbrich, H., Scherer, A. G., Munro, I., ve Whelan, G. (2020). Exploring the dark and unexpected sides of digitalization: toward a critical agenda. Organization, 28(1), 8-25.
  • Tunçer, F. (2020). Alan araştırması ve bilimkurgu üzerinden insan-teknoloji ilişkisine bakış: Ankara’da bir rezidans ve JG Ballard’in “gökdeleni”. Uluslararası İnsan Çalışmaları Dergisi, 3(6), 396-409.
  • Turel, O., Qahri-Saremi, H. ve Vaghefi, I. (2021). Dark sides of digitalization. International Journal of Electronic Commerce, 25(2), 127-135.
  • Vasil’eva, L. P., Polyanskaya, O. A., Khartanovich, K. V., Milenkiy, A. V., ve Tereshchenko, S. V. (2021). Digital technologies in the economy: opportunities and threats. IOP conference series: Earth and environmental science içinde (s. 1-6). IOP Publishing.
  • We Are Social. (2024). Digital 2024: Global overview report. January.
  • Weber, M. (1999). Protestan ahlakı ve kapitalizmin ruhu (Çev. Z. Gürata). Ankara: Ayraç Yayınevi.
  • Winner, L. (1978). Autonomous Technology: Technics out-of-control as a theme in political thought, Cambridge: MIT Press
  • Yankın, F. B. (2019). Dijital dönüşüm sürecinde çalışma yaşamı. Trakya Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi E-Dergi, 7(2), 1-38.
  • Yıldırım, E. (2014). Sovyetler Birliği’nde propaganda ve proleter hegemonik ideolojinin kurulumu üzerine. Doğu-Batı Dergisi, 69, 271-293.

Dijitalleşmenin birey ve toplum üzerindeki hegemonyası: Dijital hegemonya

Yıl 2025, Sayı: 70, 55 - 63, 30.04.2025

Emine Gülselcen Kafkasyalı , Merve Oğuzhan

https://doi.org/10.18070/erciyesiibd.1564099

Öz

Dijital dönem, bireyler ve toplumlar için yeni bir güç ve otorite kaynağı olarak dijital araçların kullanımını ve bu araçları etkin bir biçimde yönetebilme becerisini ön plana çıkarmaktadır. Bu bağlamda, bireylerin gündelik yaşam pratiklerinden düşünsel dünyalarına kadar geniş bir alanda, dijital platformlar aracılığıyla kontrol ve yönlendirme mekanizmalarının işlediği yeni bir iktidar biçimi ortaya çıkmıştır. Bu iktidar biçimi dijital unsurlar ve bileşenlerle yapılandırılmış, dijitalleşmenin birey ve toplum üzerindeki yansımalarının somut bir tezahürü olan “dijital hegemonya”dır. Dijitalleşmenin hegemonik gücü olan dijital hegemonya, dijital platformları kullanarak, bireylerin davranışlarını şekillendirir ve görünmez bir gözetim ve denetim sistemi kurarak, toplumsal normların yeniden üretilmesini sağlar. Çalışmanın amacı, dijitalleşmenin birey ve toplum üzerindeki hegemonik yansımalarını, bireysel ve toplumsal dinamiklere etkileri çerçevesinde, sosyo-politik açıdan ele alarak literatür incelemesine dayalı, teorik bir düşünsel harita oluşturmaktır. Bu çerçevede dijital hegemonya, yalnızca dijital teknolojilerin teknik işlevleriyle sınırlı kalmayıp, aynı zamanda bireylerin ve toplumların düşünsel ve eylemsel alanlarını etkileyen güce ve rızaya dayalı güç ilişkisini ortaya çıkarmaktadır. Dolayısıyla bu hegemonik süreç, birey ve toplum üzerinde hem gönüllü bir rıza hem de zorlama aracı olarak baskı biçiminde gerçekleşmektedir.

Anahtar Kelimeler

dijitalleşme hegemonya dijital hegemonya dijitalleşmenin bireysel ve toplumsal yansımaları

Kaynakça

  • Acar, F. ve Gürpınar, B. (2022). Dönüşen bir hegemonya biçimi-“dijital hegemonya”: Cambridge Analytica olayı. Işık Üniversitesi Yayınları.
  • Adorno, T. W. ve Horkheimer, M. (2014). Aydınlanmanın diyalektiği (Çev. N. Ülner ve E. Öztarhan Karadoğan). İstanbul: Kabalcı Yayıncılık. Akalın, Ş. H. vd. (2011). Güncel Türkçe sözlük. Ankara: Türk Dil Kurumu.
  • Alaimo, C. ve Kallinikos, J. (2017). Computing the everyday: Social media as data platforms. The Information Society, 33(4), 175-191.
  • Alaimo, C. ve Kallinikos, J. (2019). Social media and the ınfrastructuring of sociality. M. Kornberger, G.C. Bowker, J. Elyachar, A. Mennicken, P. Miller, J.R. Nucho ve N. Pollock (Eds.). Thinking Infrastructures (Research in the Sociology of Organizations içinde (Vol. 62, s. 289-306). Emerald Publishing Limited.
  • Althusser, L. (2019). İdeoloji ve devletin ideolojik aygıtları (Çev. A. Tümertekin). İstanbul: İthaki Yayınları.
  • Anık, C. (2014). İletişim sosyolojisi kuramsal temeller. İstanbul: Derin Yayınları.
  • Aşkın, Z. (2010). Heidegger ve Adorno’da postmedernci yapıbozum: Teknik tahakküm. ETHOS: Felsefe ve Toplumsal Bilimlerde Diyaloglar,3(2), 1-21.
  • Ayanoğlu, F. (2020). Dijital devrim, yeni dünya düzeni ve entelektüel sermaye. S. Öz, D. Celayir ve F. S. Onursal (Eds.). Pandemi sonrası yenidünya düzeninde teknoloji yönetimi ve insani dijitalizasyon içinde (s. 14- 41). İstanbul: Hiper Yayınları.
  • Aydın, H. (2011). Dilde en az çaba ilkesi üzerine. International Journal of Social and Economic Sciences, 1(1), 1-6.
  • Baier, S. J. (2020). Computing the revolution: an exploration of computed sociality and high-risk collective action. iSCHANNEL, 14(1), 34-38.
  • Baudrillard, J. (1991). Sessiz yığınların gölgesinde ya da toplumsalın sonu (Çev. O. Adanır). İstanbul: Ayrıntı Yayınları
  • Becker, G. S. (2009). Accounting for Tastes. Cambridge: Harvard University Press.
  • Berger, S., Denner, M. S. ve Roeglinger, M. (2018). The Nature of Digital Technologies-Development of a Multi-Layer Taxonomy. ECIS, 92.
  • Bozkurt, A., Hamutoğlu, N. B., Kaban, A. L., Taşçı, G., ve Aykul, M. (2021). Dijital bilgi çağı: dijital toplum, dijital dönüşüm, dijital eğitim ve dijital yeterlilikler. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 7(2), 35-63.
  • Bustillos, J. (2017). The digital divide neoliberal imperatives and education. S. Isaac (Ed.). European Social Problems içinde (s. 149-165). Londan and New york: Routledge.
  • Castells, M. (2008). Enformasyon çağı: ekonomi, toplum ve kültür birinci cilt ağ toplumunun yükselişi (Çev: Kılıç, E.). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Cevizci, A. (2017). Büyük felsefe sözlüğü. İstanbul: Say Yayınları.
  • Coşgun, M. (2021). Post-truth: Hegemonya’nın yeni ideolojik aygıtı. Akademik hassasiyetler, 8(15), 67-82.
  • Çağıltay, K. (2016). İnsan bilgisayar etkileşimi ve eğitim teknolojileri. Öğretim Teknolojilerinin Temelleri: Teoriler Araştırmalar Eğilimler, 297-314.
  • Demirci, K. (2015). En az çaba yasası ve Kazak Türkçesindeki yaygın örnekleri. Bilig, (72), 25-42.
  • Ellul, J. (2003). Teknoloji toplumu (Çev. M. Ceylan). İstanbul: Bakış Yayınları.
  • Foresti, R., Rossi, S., Magnani, M., Bianco, C. G. L., ve Delmonte, N. (2020). Smart society and artificial intelligence: big data scheduling and the global standard method applied to smart maintenance. Engineering, 6(7), 835-846.
  • Foucault, M. (1992). Hapishanenin doğuşu (Çev. M. A. Kılıçbay). Ankara: İmge Kitabevi.
  • Gaffiot, F. ve Flobert, P. (1934). Dictionnaire Latin-Français. Paris: Hachette.
  • Giddens, A. (2012). Sosyoloji (Yay. Haz. C. Güzel). İstanbul: Kırmızı Yayınları.
  • Gimpel, H. ve Schmied, F. (2019). Risks and side effects of digitalization: a multi-level taxonomy of the adverse effects of using digital technologies and media. In Proceedings of the 27th European Conference on Information Systems (ECIS2019), Stockholm & Uppsala, Sweden.
  • Gramsci, A. (2012). Hapishane defterleri Cilt I (Çev. E. Ekici). İstanbul: Kalkedon Yayınları.
  • Gülenç, K. (2022). Frankfurt Okulu eleştiri, toplum ve bilim. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
  • Haraway, D. (2006). Siborg Manifestosu: Geç yirminci yüzyılda bilim, teknoloji ve sosyalist feminizm (Çev. O. Akınhay). İstanbul: Agora Kitaplığı.
  • Haviland, W., Prins, H., Walrath, D., ve Mcbride, B. (2008). Kültürel antropoloji (Çev. İ. D. Sarıoğlu). İstanbul: Kaktüs.
  • Hayles, N. K. (1999). How became posthuman. Chicago, London: The Uni-versity of Chicago Press.
  • Heidegger, M. (1998). Teknik ve dönüş & özdeşlik ve ayrım (Çev. N. Aça). Ankara: Pharmakon Yayınevi.
  • Hilbert, M. (2015). Digital divide (s). The international encyclopedia of digital communication and society, 1-7.
  • Horkheimer, M. (2010). Akıl tutulması (Çev. O. Koçak). İstanbul: Metis Yayınları.
  • Işıklı, Ş. ve Önce, Ş. (2020). Siyasal zehirlenme, semptomları ve sosyal medya. Ajıt-e, 11(42), 143-169.
  • Ivanová, E., Žárská, V. ve Masárová, J. (2021). Digitalization and human capital development. Entrepreneurship and Sustainability Issues, 9(2), 402.
  • Kalaycı, N. (2023). Dijitalleşememe ve dijital eşitsizlik. Scientific journal of space management and space economy, 2(1), 43-52.
  • Karataş, Y. C. (2021). Dijital etik ve dijital çağda “insan doğası”. TRT Akademi, 6(12), 570-579.
  • Karhan, P. (2019). Sartre ile Kierkegaard’un Varoluşçu Özneleri Dijital Özneye Karşı: Öznellik Egemen İdeolojiyi Yenebilir mi?. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19(3), 167-176.
  • Keyser, D. (2020). Assessing the Digital Hegemony. Charles University Faculty of Social Sciences, International Master in Security, Intelligence and Strategic Studies (IMSISS).
  • Köktürk, M. (2021). Dijital çağ üzerine düşünceler. Net Kitaplık Yayıncılık.
  • Kravchenko, S. A. ve Karpova, D. N. (2020). The rationalization of the surveillance: from the'society of normalization'to the digital society and beyond. Montenegrin Journal of Economics, 16(3), 197-206.
  • Latour, B. (2021). Toplumsalı yeniden toplama aktör-ağ teorisine giriş (Çev. N. Bingöl). Tellekt.
  • Lears, T. J. (1985). The concept of cultural hegemony: Problems and possibilities. The American historical review, 567-593.
  • Lyon, D. (2017). Bentham’s panopticon: from moral architecture to electronic surveillance. D. Wilson ve C. Norris (Eds.). Surveillance, crime and social control içinde (s. 596-617). London: Routledge.
  • Maigret, E. (2011). Medya ve iletişim sosyolojisi (Çev. H. Yücel). İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Marcuse, H. (2015). Tek-boyutlu insan: ileri işleyim toplumunun ideolojisi üzerine incelemeler (Çev. A. Yardımlı). İstanbul: İdea Yayınevi.
  • Marinoff, L. (2007). Felsefe hayatınızı nasıl değiştirir? (Çev. İ. Erdener). İstanbul: Pegasus Yayınları.
  • Marshall, G. (2005). Sosyoloji sözlüğü (Çev. O. Akınhay ve D. Kömürcü). Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
  • Mumford, L. (1996). Makina efsanesi (Çev. F. Oruç). İstanbul: İnsan Yayınları.
  • Naisbitt, J. (2004). İnsan ve teknoloji: teknoloji ve hızlandırılmış anlam arayışımız (Çev. O. Ayaz, H. Yıldıran ve M. Şayan Kileci). İstanbul: CAS Global.
  • Neproponte, N. (1995). Sayısal dünya (Çev. Z. Dicleli). İstanbul: Türk Henkel Dergisi Yayınları.
  • Okmeydan, S. B. (2017). Postmodern kültürde gözetim toplumunun dönüşümü: Panoptikon’dan sinoptikon ve omniptikon’a. AJIT-e: Academic Journal of Information Technology, 8(30), 45-69.
  • Okumuş, S. (2017). Teknoloji toplumu. Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 19(2), 461-467.
  • Özdel, G. (2012). Foucault bağlamında iktidarın görünmezliği ve “panoptikon” ile “iktidarın gözü” göstergeleri. Turkish Online Journal of Design Art and Communication, 2(1), 22-29.
  • Paré, G., Trudel, M. C., Jaana, M. ve Kitsiou, S. (2015). Synthesizing information systems knowledge: A typology of literature reviews. Information & management, 52(2), 183-199.
  • Pastore, A. (2018). Poisoning as politics. O. P. Grell, A. Cunningham ve J. Arrizabalaga (Eds.). It All Depends on the Dose içinde (s.117-131). London: Routledge.
  • Serpil, H. ve Karaca, D. (2023). Kierkegaard’ın varoluş evreleri ve metaverse: Dijital dünyada “homo virtualis” in içsel arayışı. Felsefe Arkivi, (59), 33-42.
  • Skinner, C. (2018). Digital human: The Fourth Revolution of Humanity Includes Everyone. John Wiley & Sons.
  • Stevenson, N. (2008). Medya kültürleri sosyal teori ve kitle iletişimi (Çev. G. Orhon ve B. E. Aksoy). Ankara: Ütopya Yayınevi.
  • Strazny, P. (2013). Encyclopedia of linguistics. Routledge.
  • Tarhan, U. (2023). T-insan. İstanbul: Ceres Yayınları.
  • Trittin-Ulbrich, H., Scherer, A. G., Munro, I., ve Whelan, G. (2020). Exploring the dark and unexpected sides of digitalization: toward a critical agenda. Organization, 28(1), 8-25.
  • Tunçer, F. (2020). Alan araştırması ve bilimkurgu üzerinden insan-teknoloji ilişkisine bakış: Ankara’da bir rezidans ve JG Ballard’in “gökdeleni”. Uluslararası İnsan Çalışmaları Dergisi, 3(6), 396-409.
  • Turel, O., Qahri-Saremi, H. ve Vaghefi, I. (2021). Dark sides of digitalization. International Journal of Electronic Commerce, 25(2), 127-135.
  • Vasil’eva, L. P., Polyanskaya, O. A., Khartanovich, K. V., Milenkiy, A. V., ve Tereshchenko, S. V. (2021). Digital technologies in the economy: opportunities and threats. IOP conference series: Earth and environmental science içinde (s. 1-6). IOP Publishing.
  • We Are Social. (2024). Digital 2024: Global overview report. January.
  • Weber, M. (1999). Protestan ahlakı ve kapitalizmin ruhu (Çev. Z. Gürata). Ankara: Ayraç Yayınevi.
  • Winner, L. (1978). Autonomous Technology: Technics out-of-control as a theme in political thought, Cambridge: MIT Press
  • Yankın, F. B. (2019). Dijital dönüşüm sürecinde çalışma yaşamı. Trakya Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi E-Dergi, 7(2), 1-38.
  • Yıldırım, E. (2014). Sovyetler Birliği’nde propaganda ve proleter hegemonik ideolojinin kurulumu üzerine. Doğu-Batı Dergisi, 69, 271-293.
Toplam 71 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular Siyaset Bilimi (Diğer)
Bölüm Makaleler
Yazarlar

Emine Gülselcen Kafkasyalı 0000-0001-8780-3903

Merve Oğuzhan 0000-0001-9414-0503

Erken Görünüm Tarihi 25 Nisan 2025
Yayımlanma Tarihi 30 Nisan 2025
Gönderilme Tarihi 9 Ekim 2024
Kabul Tarihi 5 Kasım 2024
Yayımlandığı Sayı Yıl 2025 Sayı: 70

Kaynak Göster

APA Kafkasyalı, E. G., & Oğuzhan, M. (2025). Dijitalleşmenin birey ve toplum üzerindeki hegemonyası: Dijital hegemonya. Erciyes Üniversitesi İktisadi Ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi(70), 55-63. https://doi.org/10.18070/erciyesiibd.1564099
 Kapak Resmi İndir

33329ERÜ İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi 2025 | iibfdergi@erciyes.edu.tr 33313

Bu eser Creative Commons Atıf-Gayri Ticari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.  88x31.png