Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı

Yıl 2016, Sayı: 27, 57 - 67, 30.04.2016

Öz

İslâm hukukunun klasik teorisinde, müslüman müctehidlerin, Hz. Peygamber’den sonraki herhangi bir dönemde bir meselenin şer’î hükmü üzerinde ittifak etmelerini ifade eden icmâ, işlevi bakımından, deliller arası hiyerarşide en güçlü delil; yürürlük bakımından da müstakil bir kaynak olarak kabul edilmiştir. Buna göre icmâ, şer’î bir hüküm ihdas etmemekte, ilahî iradeyi temsil etme hususunda ona kesinlik kazandırmaktadır. İcmâa dayalı kurallar, herhangi bir pozitif düzeyli yetkiye ihtiyaç duyulmaksızın, bağlayıcılık niteliğine sahiptirler. İcmâın bağlayıcılığı çeşitli açılardan tasnife tâbi tutulmuş,
özellikle geçerliliği hususunda, şia da dâhil, ümmetin tamamının ittifakı bulunması nedeniyle, sahâbe icmâının bağlayıcı olduğu üzerinde görüş birliği gerçekleşmiştir. Genelde icmâ, özelde ise sahâbe icmâının en önemli işlevi ise, dinin kaynakları ve onlara ulaşma yöntemlerini tanımlamanın yanı sıra, Kitâb ve Sünnet tarafından öngörülen kavram, kurum ve ilkelerle onların nasıl anlaşılmaları gerektiğini kesin bir biçimde tespit etmektir.

Ijma of The Companions As a Method Identifying The Religion and The Sources Representing the Religion

Yıl 2016, Sayı: 27, 57 - 67, 30.04.2016

Öz

In the classical theory of Islamic law, in point of its function, the ijma, which expresses the unanimous agreement of Muslim mujtahids on the shar’i provision of a matter at any time after the Prophet, is the strongest source (dalil) hierarchically, and ijma has been recognized as a self-contained source in terms of enforcement as well. Accordingly, ijma doesn’t create a shar’i provision; it gives a decisive authority/validity to a provision in respect to represent the Divine will. Provisions based on ijma have got characteristics that should be followed even without requiring any positive authority. Authority of ijma has been assorted from various aspects, especially in respect of its validity. The authority of the companions’ ijma is recognized by the whole Ummah inclu ding the shia. The most important function of ijma, specifically ijma of the companions, is to determine the concept, institution and principles prescribed by Qur’an and Sunnah and how they should be understood in a certain way as well as identifying the sources of religion and methods of reaching them.

Toplam 0 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular İslam Hukuku
Bölüm Araştırma Makaleleri
Yazarlar

Talip Türcan

Yayımlanma Tarihi 30 Nisan 2016
Gönderilme Tarihi 1 Kasım 2015
Yayımlandığı Sayı Yıl 2016 Sayı: 27

Kaynak Göster

APA Türcan, T. (2016). Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi(27), 57-67.
AMA Türcan T. Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi. Nisan 2016;(27):57-67.
Chicago Türcan, Talip. “Dini Ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı”. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi, sy. 27 (Nisan 2016): 57-67.
EndNote Türcan T (01 Nisan 2016) Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 27 57–67.
IEEE T. Türcan, “Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı”, İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi, sy. 27, ss. 57–67, Nisan 2016.
ISNAD Türcan, Talip. “Dini Ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı”. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi 27 (Nisan 2016), 57-67.
JAMA Türcan T. Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi. 2016;:57–67.
MLA Türcan, Talip. “Dini Ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı”. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi, sy. 27, 2016, ss. 57-67.
Vancouver Türcan T. Dini ve Dini Temsil Eden Kaynakları Tanımlayıcı Bir Yöntem Olarak Sahâbe İcmâı. İslam Hukuku Araştırmaları Dergisi. 2016(27):57-6.