Bu çalışma, Osmanlı Devleti’nin klasik döneminde sosyal hizmet kurumu işlevi gören Süleymaniye Külliyesi’nin sosyal hizmet fonksiyonlarını Darüşşifa ve Bimarhane ile İmaretleri üzerinden sosyal politika ve kurumsal sürdürülebilirlik perspektifinden ele alır. Sosyal hizmet teorileri ve vakıf kurumlarının tarihî sürekliliği çerçevesinde yapılan analiz, bu yapıların yalnızca sosyal hizmet merkezleri değil; sosyal dayanışmayı güçlendiren, insan onurunu gözeten ve kamusal sorumluluğu ilke edinen sosyal refah kurumları olduğunu ortaya koyar. Süleymaniye Darüşşifası’nın vakıf temelli finansman modeli, düzenli mütevelli denetimleri ve şeffaf gelir-gider planlaması sayesinde asırlar boyunca ayakta kalmış; böylece kamu yararına odaklı uzun ömürlü bir hizmet yapısı inşa edilmiştir. Bimarhane’de ise müzik terapisi, farmakoterapi ve mekânsal tasarım gibi bütüncül yaklaşımlar, erken dönem psikososyal müdahale örnekleri olarak sunulmuştur. İmaretleri vasıtasıyla da barınma ve gıda bağlamında sosyal hizmet üreten Süleymaniye Külliyesi, böylece sağlık, eğitim, barınma ve gıda hizmetlerini bünyesinde barındıran bir kurum olarak dikkat çekmektedir. Bu tarihî kurum, modern sosyal hizmet anlayışının temel ilkeleri, sosyal adalet, eşitlik, mahremiyet ve etik sorumluluk ile örtüşür. Makale, Süleymaniye Vakfiyesi’nde yer alan normatif düzenlemelerin günümüz refah politikaları için ilham verebilecek modellere dönüştürülebilirliğini vurgularken, kurumun tarihi serüveninin Osmanlı Devleti’nde kamu yararının kurumsallaşmasına dair en önemli uygulama olduğunu iddia etmektedir. Sonuç olarak, Osmanlı vakıf sisteminin kurumsal sürdürülebilirlik ve toplumsal refahı nasıl bir arada tesis ettiğine dair sosyal hizmet literatürüne Süleymaniye Vakfiyesi üzerinden bir okuma gayesine hizmet eden bu çalışma, Osmanlı sosyal tarihinin sosyal politika disiplinince yeniden okunması için metodolojik bir katkı sunmayı hedeflemektedir.
Süleymaniye Külliyesi ve Vakfiyesi Sosyal politika ve kamu yararı Kurumsal sürdürülebilirlik Vakıf Kurum tarihi
This study examines the social service functions of the Süleymaniye Complex, an Ottoman social welfare institution, through its hospital (Darüşşifa), mental asylum (Bimarhane), and public soup kitchens (Imarets), employing the lenses of social policy theory and institutional sustainability. Situated within social service frameworks and the historical continuity of waqf (endowment) organisations, our analysis reveals that these structures were far more than charitable relief centres: they were enduring social welfare institutions that fostered solidarity, upheld human dignity, and embodied public responsibility. The Darüşşifa’s waqf‐based financing model, regular trustee audits, and transparent budgeting enabled it to operate continuously for centuries, creating a long‐lived service architecture dedicated to the public good. At the Bimarhane, holistic interventions, such as music therapy, pharmacotherapy, and thoughtful spatial design, emerged as early examples of psychosocial care. The complex also provided systematic housing and food aid through its Imarets, integrating health, education, shelter, and nourishment within a single institutional framework. These historic services anticipated the core tenets of modern social work, social justice, equality, privacy, and ethical accountability. By demonstrating how the normative regulations encoded in the Süleymaniye waqfiyye can inspire contemporary welfare policies, the article argues that the complex represents one of the Ottoman Empire’s most significant experiments in institutionalising public benefit. Ultimately, this study offers a methodological contribution to social policy scholarship by re‐reading Ottoman social history through the lens of institutional sustainability and community welfare as embodied in the Süleymaniye endowment.
Süleymaniye Complex and Waqfiyye Social policy and public benefit Institutional sustainability Waqf Institutional-organisational history
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Sağlık Politikası |
Bölüm | Araştırma Makalesi |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 25 Temmuz 2025 |
Gönderilme Tarihi | 19 Nisan 2025 |
Kabul Tarihi | 23 Haziran 2025 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Sayı: 88 |