Öz
Onomastik, adların kökenlerini, yapısal özelliklerini ve kültürel bağlamlarını inceleyen bir bilim dalı olarak dilbilim ve kültür araştırmalarında önemli bir yere sahiptir. Adlandırma sistemleri, bireylerin ve toplumların çevrelerini anlamlandırma, düzenleme ve bu düzen içerisindeki unsurları dilsel olarak ifade etme biçimlerini yansıtır. Bu bağlamda, adlandırmalar sadece dilsel bir pratik değil, aynı zamanda bir toplumun tarihsel ve kültürel belleğine ışık tutan araçlar olarak değerlendirilmektedir. Bu araştırmanın amacı, Iğdır yöresinde hayvanların yaş ve cinsiyetlerine bağlı olarak oluşturulan adlandırmaların, Türkçenin tarihsel katmanlarıyla ilişkisini ve bu adlandırmaların yöresel ağız özellikleriyle bağlantısını ortaya koymaktır. Araştırma, nitel bir desen benimseyerek, literatür taramasına dayalı olarak gerçekleştirilmiştir. Veriler, yazılı kaynaklar ve ilgili literatürün analiz edilmesi yoluyla toplanmıştır. Iğdır yöresinde hayvanların yaş ve cinsiyetlerine göre oluşturulan adlandırmaların, hem tarihsel dilbilimsel unsurları hem de yöresel ağız özelliklerini barındırdığı tespit edilmiştir. Bu türden adlandırmalar, Türkçenin tarihsel evrelerinden bu yana devam eden dilsel sürekliliğin ve bu sürekliliğin modern varyasyonlarla nasıl biçimlendiğinin bir göstergesi olarak değerlendirilmektedir. Araştırma sonuçları, Iğdır yöresinde kullanılan adlandırmaların, dildeki tarihsel katmanlarla harmanlanarak günümüze ulaştığını ve bu süreçte bölgesel faktörlerin etkili olduğunu ortaya koymaktadır. Bu bağlamda, adlandırmaların yalnızca dilsel bir işlevi olmadığı, aynı zamanda toplumsal yaşamın farklı alanlarında kültürel kimlik, yerel bilgi birikimi ve ekonomik faaliyetlerle ilişkilendirilebildiği görülmüştür. İlgili sistem, Türk dilinin tarihsel çeşitliliği ve evrimini yansıtmakla birlikte, yöresel ağız özelliklerinin dili nasıl zenginleştirdiğini de göstermektedir. Ayrıca, bu bulgular dilin kültürel işlevlerinin somut olmayan kültürel mirasın korunmasında ne denli önemli bir rol oynadığına dair açık bir örnek teşkil etmektedir. Iğdır yöresindeki hayvan adlandırma pratiklerinin hem dilsel hem de kültürel düzeyde kalıcı bir değer taşıdığı ve Türkçenin etnolinguistik bağlamlarının anlaşılmasına katkı sunduğu tespit edilmiştir.
Anahtar Kelimeler
Onomastik Adlandırma sistemleri Tarihsel dilbilim Yerel ağız Kültürel miras
Kaynakça
- Abik, D. (2009). Kutadgu Bilig'de hayvan adları. Türklük Bilgisi Araştırmaları, 33(1), 1-33.
- Acar, Z. Z. (2018). Her yönüyle Iğdır. Detamat Tanıtım Tasarım.
- Akıl, U., & Özkan, N. (2024). 18. yüzyıl Türkiye Türkçesi hayvan adları üzerine inceleme. Korkut Ata Türkiyat Araştırmaları Dergisi, (14), 584- 642. https://doi.org/10.51531/korkutataturkiyat.1350115
- Aksan, D. (1987). Her yönüyle dil (Cilt I). Atatürk Kültür ve Tarih Yüksek Kurumu.
- Atalay, M. K. (2024). Altay Türklerinde özelliklerine göre hayvan adlandırmaları. Gaziantep Üniversitesi Ayıntab Araştırmaları Dergisi, 7(2), 145- 152.https://doi.org/10.71353/gunaad.1562314
- Aydemir, A. (2013). Kutadgu Bilig ve Divanü Lugati’t Türk’te kuşlar. International Journal of Social Science, 6(1), 271-297.
- Aydın, E. (2006, 1 Mayıs). Bilge Kagan yazıtında geçen kök teyeŋ hayvan adı üzerine [Sempozyum Bildirisi]. Büyük Türk Dili Kurultayı Bildirileri (ss. 347-356).
- Aydoğanlar, E. (2012). Irk Bitig’de hayvan adları ve hayvanlarla ilişkili kavramlar.Uluslararası Sosyal ve Ekonomik Bilimler Dergisi, 2(1), 27-30.
- Bayat, F., & Çınar, M. A. (2008.). Eski Türkçe sözlüğü. Ötüken.
- Besli, E. (2010). Eski ve orta Türkçe hayvan isimlerinin etimolojisi (Tez No. 264922) [Yüksek lisans tezi, İstanbul Üniversitesi]. Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi.
- Bolat, Ö. H. (2022). Çağatay Türkçesinde hayvan adları. Bartın Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 7(1), 75-108.
- Buran, A. (1991). Yunus’ta hayvan adları ve fonksiyonları. Fırat Üniversitesi Dergisi (Sosyal Bilimler), 5(2), 117-131. Buran, A. (2015). Türklük bilimi terimleri sözlüğü. Akçağ.
- Buran, A., & Alkaya, E. (2011). Çağdaş Türk yazı dilleri I. Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi.
- Clauson, S. G. (1972). An etymological dictionary of pre-thirteenth-century Turkish. Oxford.
- Çağlar, H. (2019). Türk Kültüründe Hayvanlara Verilen Özel Adlar. Uluslararası Beşeri Bilimler ve Eğitim Dergisi, 5(11), 391-410.
- Çimen, F. (2015). Çağatayca bir hayvan adı üzerine etimolojik bir deneme. FSM İlmî Araştırmalar İnsan ve Toplum Bilimleri Dergisi, (6), 73-80.https://doi.org/10.16947/fsmiad.28976
- Danışman, A. (2019). Kırgızca-Türkçe yaban hayvan adları sözlükçe denemesi. TÜRÜK Uluslararası Dil, Edebiyat ve Halkbilimi Araştırmaları Dergisi, 7(19) ,149-164.
- Diyarbekirli, N. (1972). Hun Sanatı. Milli Eğitim.
- Doğan, İ., & Usta, Z. (2014). Eski Uygur Türkçesi sözlüğü. Altınpost.
- Durmuş, İ. (2002). İskitlerin kimliği, Türkler (Cilt 1). Yeni Türkiye.
- E. V. Sevortyan (1974). Etimologiçeskiy slovar' Tyurkskilj yazikov, I-IV. Akademiya Nauk SSSR.
- Efe, K. (2017). Tarihi Türk lehçelerinde alıntı hayvan isimleri. Route Education and Social Science Journal, 4(5), 379-393.
- Efe, K. (2018). Eski Türkçe döneminde hayvan türlerinin adlandırılması. International Journal of Languages’ Education and Teaching, 6(4), 329-352.
- Ercilasun, A. B. (2007). Türk Lehçeleri grameri. Akçağ.
- Eren, H. (1995). Türk Dilinin etimolojik sözlüğü. Kişisel.
- Ergin, M. (1970). Orhun Abideleri. Millî Eğitim Bakanlığı.
- Eyüpoğlu, A. (2017). Kazan-Tatar Türkçesi ile Özbek Türkçesinde hayvan adları ile kurulan atasözlerinin karşılaştırılmalı incelenmesi (Tez No. 477160) [Yüksek lisans tezi, Ordu Üniversitesi]. Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi.
- Gash, S. (1999). Effective Literature Searching for Research (2nd edn). Aldershot.
- Gerhard D. (1975).Türkische und mongolische Elemente im neupersischen. I-IV. Wiesbaden.
- Gül, M. (2015). Dîvânü Lugâti’t Türk’teki hayvan adları üzerine bir inceleme. İdil Sanat ve Dil Dergisi, 4(15), 1-24.
- Kanar, M. (2011). Eski Anadolu Türkçesi sözlüğü. Say.
- Karakuş, İ. (1997). Türkçe ad bilim (onomastik)’de hayvan adları. Erdem, 9(27), 1143-1152.
- Karpuz, Ö., &Gaddar, Z. (2012).Süheyl ü Nevbahār’da hayvan adları. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 1(4), 58-83.
- Kaval, Y. (2023). Tunceli halk kültüründe hayvanlar. Gece.
- Koç, A. (2023). Iğdır ili ağızları. Gece.
- Komisyon. (1963-1982). Derleme sözlüğü I-XII. Türk Dil Kurumu.
- Komisyon. (1977). Tarama sözlüğü I-VIII. Türk Dil Kurumu.
- Komsyon (1991). Karşılaştırmalı Türk lehçeleri sözlüğü. Kültür Bakanlığı.
- Korkmaz, A. (2021). Şeyhî’nin eserlerinde hayvan adları. Journal of Turkish Research Institute, (71), 123-162.https://doi.org/10.14222/Turkiyat4468
- Köroğlu, S. A. (2015). Literatür taraması üzerine notlar ve bir tarama tekniği. GİDB Dergisi, (01), 61-69.
- Meillet A. (2022). Tarihsel dil bilimde karşılaştırmalı yöntem (Çev. Ed. İlyas Üstünyer) Tılsım.
- Mert, O. (2007). Kazak Türkçesinde hayvan adlarıyla kurulanatasözleri [Sempozyum Bildirisi]. Kazakistan ve Türkiye’nin Ortak Kültürel Değerleri Uluslararası Sempozyum Bildirileri (ss. 297-312).
- Nişanyan, S. (2012). Sözlerin soyağacı çağdaş Türkçenin etimolojik sözlüğü (6. baskı). Everest.
- Özden, M. (2019).Dîvânü Lügâti’t-Türk’te bulunan hayvan adlarının derleme sözlüğündeki izleri. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8(2), 1479-1502.https://doi.org/10.33206/mjss.487932
- Özgür, C. (2009). Kıpçak sahasına ait sözlük ve kaynaklarda at ve atçılıkla ilgili terminoloji, Turkish Studies, 4(4), 891-905.
- Pentti, A. (2000). Orhun Yazıtlarındaki at isimleri üzerine (Erhan Aydın, çev.). Türk Dili (587), 453-457.
- Räsänen, M. (1969). Versuch eines etymologischen Wörterbuch der Türksprachen.Suomalais-Ugrilainen Seura.
- Rıdvanoğlu, A. E. (2016). Açıklamalı Divân-ı Hikmet. Sağlam.
- Sakaoğlu, S. (2001). Türk ad bilimi ı-giriş. Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, Türk Dil Kurumu.
- Sarıtaş, S. (2009), Balıkesir üniversitesi öğrencilerinin günümüzdeki adlar ve ad verme hakkındaki görüşleri, Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12(21), 422-433.
- Sçerbak, A. M. (1993). Etimolojik incelemeler (Enver Aktuna, çev.). Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi, (7), 187-195.
- Sertkaya, O. F. (1995). Türk kültüründe at ve çağdaş atçılık. Resim.
- Şahin, İ. (2015). Adbilim. Pegem.
- Şahin, K. (2013). Iğdır ilinin hayvansal üretim yapısı ve potansiyelinin belirlenmesi. SERKA.
- Tekin, T. (2003). Orhon Türkçesi grameri. Sanat.
- Tekin, T. (2017). XI. Yüzyıl Türk şiiri- Dįvānu Lüġāti’t-Türk’teki manzum parçalar. Türk Dil Kurumu.
- Togan, Z. V. (1986). Sakalar III.Belgelerle Türk Tarihi Dergisi, (20), 28-32.
- Tokay,Y.(2018). Kitâbu Gülistân Bi’t-Türkî’de hayvan adlarının metaforik kullanımları. Bartın Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 3(1), 31-52.
- Tokyürek, H. (2013). Eski Uygurcada hayvan adları ve bunların kullanım alanları. Türklük Bilimi Araştırmaları Dergisi, 33(221), 222-281.
- Toparlı, R., & Vural, H., & Karaatlı, R. (2003). Kıpçak Türkçesi sözlüğü. Türk Dili Kurumu.
- Tosun, İ.-Koç, A. (2018, 04-07 Ağustos). 2018 yılında yayınlanan yerli 100 roman adının onomastik bilimi açısından incelenmesi [Sempozyum Bildirisi]. 2’n International Symposium Humanities and Social Sciences (ss. 23-40).
- Türk Dil Kurumu (2009). Tarama Sözlüğü (4. baskı). TDK.
- Türk Dil Kurumu (2011). Türkçe Sözlük (11. baskı). TDK.
- Ünlü, S. (2012a). Harezm Altınordu Türkçesi sözlüğü. Eğitim.
- Ünlü, S. (2012b). Karahan Türkçesi sözlüğü. Eğitim.
- Ünlü, S. (2013). Çağatay Türkçesi sözlüğü. Eğitim.
Öz
Onomastics has an important place in linguistics and cultural studies as a branch of science that studies the origins, structural features and cultural contexts of names. Naming systems reflect the ways in which individuals and societies make sense of and organize their environment and linguistically express the elements within this order. In this context, naming is not only a linguistic practice but also a tool that sheds light on the historical and cultural memory of a society. The aim of this research is to reveal the relationship between the names of animals in Iğdır region depending on their age and gender, their relationship with the historical layers of Turkish and the connection of these names with local dialectal features. The research was carried out based on a literature review by adopting a qualitative design. Data were collected by analyzing written sources and related literature. It was determined that the names created according to the age and gender of animals in Iğdır region contain both historical linguistic elements and local dialectal features. Such names are considered as an indicator of the linguistic continuity that has continued since the historical phases of Turkish and how this continuity has been shaped by modern variations. The results of the research reveal that the names used in the Iğdır region have reached the present day by blending with the historical layers in the language and that regional factors are effective in this process. In this context, it has been seen that names do not only have a linguistic function, but can also be associated with cultural identity, local knowledge and economic activities in different areas of social life. The system reflects the historical diversity and evolution of the Turkish language, and also shows how local dialectal features enrich the language. Moreover, these findings provide a clear example of how cultural functions of language play an important role in the preservation of intangible cultural heritage. It has been determined that animal naming practices in Iğdır region have a lasting value at both linguistic and cultural levels and contribute to the understanding of ethnolinguistic contexts of Turkish.
Anahtar Kelimeler
Onomastics Naming systems Historical linguistics Local dialect Cultural heritage
Kaynakça
- Abik, D. (2009). Kutadgu Bilig'de hayvan adları. Türklük Bilgisi Araştırmaları, 33(1), 1-33.
- Acar, Z. Z. (2018). Her yönüyle Iğdır. Detamat Tanıtım Tasarım.
- Akıl, U., & Özkan, N. (2024). 18. yüzyıl Türkiye Türkçesi hayvan adları üzerine inceleme. Korkut Ata Türkiyat Araştırmaları Dergisi, (14), 584- 642. https://doi.org/10.51531/korkutataturkiyat.1350115
- Aksan, D. (1987). Her yönüyle dil (Cilt I). Atatürk Kültür ve Tarih Yüksek Kurumu.
- Atalay, M. K. (2024). Altay Türklerinde özelliklerine göre hayvan adlandırmaları. Gaziantep Üniversitesi Ayıntab Araştırmaları Dergisi, 7(2), 145- 152.https://doi.org/10.71353/gunaad.1562314
- Aydemir, A. (2013). Kutadgu Bilig ve Divanü Lugati’t Türk’te kuşlar. International Journal of Social Science, 6(1), 271-297.
- Aydın, E. (2006, 1 Mayıs). Bilge Kagan yazıtında geçen kök teyeŋ hayvan adı üzerine [Sempozyum Bildirisi]. Büyük Türk Dili Kurultayı Bildirileri (ss. 347-356).
- Aydoğanlar, E. (2012). Irk Bitig’de hayvan adları ve hayvanlarla ilişkili kavramlar.Uluslararası Sosyal ve Ekonomik Bilimler Dergisi, 2(1), 27-30.
- Bayat, F., & Çınar, M. A. (2008.). Eski Türkçe sözlüğü. Ötüken.
- Besli, E. (2010). Eski ve orta Türkçe hayvan isimlerinin etimolojisi (Tez No. 264922) [Yüksek lisans tezi, İstanbul Üniversitesi]. Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi.
- Bolat, Ö. H. (2022). Çağatay Türkçesinde hayvan adları. Bartın Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 7(1), 75-108.
- Buran, A. (1991). Yunus’ta hayvan adları ve fonksiyonları. Fırat Üniversitesi Dergisi (Sosyal Bilimler), 5(2), 117-131. Buran, A. (2015). Türklük bilimi terimleri sözlüğü. Akçağ.
- Buran, A., & Alkaya, E. (2011). Çağdaş Türk yazı dilleri I. Anadolu Üniversitesi Açıköğretim Fakültesi.
- Clauson, S. G. (1972). An etymological dictionary of pre-thirteenth-century Turkish. Oxford.
- Çağlar, H. (2019). Türk Kültüründe Hayvanlara Verilen Özel Adlar. Uluslararası Beşeri Bilimler ve Eğitim Dergisi, 5(11), 391-410.
- Çimen, F. (2015). Çağatayca bir hayvan adı üzerine etimolojik bir deneme. FSM İlmî Araştırmalar İnsan ve Toplum Bilimleri Dergisi, (6), 73-80.https://doi.org/10.16947/fsmiad.28976
- Danışman, A. (2019). Kırgızca-Türkçe yaban hayvan adları sözlükçe denemesi. TÜRÜK Uluslararası Dil, Edebiyat ve Halkbilimi Araştırmaları Dergisi, 7(19) ,149-164.
- Diyarbekirli, N. (1972). Hun Sanatı. Milli Eğitim.
- Doğan, İ., & Usta, Z. (2014). Eski Uygur Türkçesi sözlüğü. Altınpost.
- Durmuş, İ. (2002). İskitlerin kimliği, Türkler (Cilt 1). Yeni Türkiye.
- E. V. Sevortyan (1974). Etimologiçeskiy slovar' Tyurkskilj yazikov, I-IV. Akademiya Nauk SSSR.
- Efe, K. (2017). Tarihi Türk lehçelerinde alıntı hayvan isimleri. Route Education and Social Science Journal, 4(5), 379-393.
- Efe, K. (2018). Eski Türkçe döneminde hayvan türlerinin adlandırılması. International Journal of Languages’ Education and Teaching, 6(4), 329-352.
- Ercilasun, A. B. (2007). Türk Lehçeleri grameri. Akçağ.
- Eren, H. (1995). Türk Dilinin etimolojik sözlüğü. Kişisel.
- Ergin, M. (1970). Orhun Abideleri. Millî Eğitim Bakanlığı.
- Eyüpoğlu, A. (2017). Kazan-Tatar Türkçesi ile Özbek Türkçesinde hayvan adları ile kurulan atasözlerinin karşılaştırılmalı incelenmesi (Tez No. 477160) [Yüksek lisans tezi, Ordu Üniversitesi]. Yükseköğretim Kurulu Ulusal Tez Merkezi.
- Gash, S. (1999). Effective Literature Searching for Research (2nd edn). Aldershot.
- Gerhard D. (1975).Türkische und mongolische Elemente im neupersischen. I-IV. Wiesbaden.
- Gül, M. (2015). Dîvânü Lugâti’t Türk’teki hayvan adları üzerine bir inceleme. İdil Sanat ve Dil Dergisi, 4(15), 1-24.
- Kanar, M. (2011). Eski Anadolu Türkçesi sözlüğü. Say.
- Karakuş, İ. (1997). Türkçe ad bilim (onomastik)’de hayvan adları. Erdem, 9(27), 1143-1152.
- Karpuz, Ö., &Gaddar, Z. (2012).Süheyl ü Nevbahār’da hayvan adları. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 1(4), 58-83.
- Kaval, Y. (2023). Tunceli halk kültüründe hayvanlar. Gece.
- Koç, A. (2023). Iğdır ili ağızları. Gece.
- Komisyon. (1963-1982). Derleme sözlüğü I-XII. Türk Dil Kurumu.
- Komisyon. (1977). Tarama sözlüğü I-VIII. Türk Dil Kurumu.
- Komsyon (1991). Karşılaştırmalı Türk lehçeleri sözlüğü. Kültür Bakanlığı.
- Korkmaz, A. (2021). Şeyhî’nin eserlerinde hayvan adları. Journal of Turkish Research Institute, (71), 123-162.https://doi.org/10.14222/Turkiyat4468
- Köroğlu, S. A. (2015). Literatür taraması üzerine notlar ve bir tarama tekniği. GİDB Dergisi, (01), 61-69.
- Meillet A. (2022). Tarihsel dil bilimde karşılaştırmalı yöntem (Çev. Ed. İlyas Üstünyer) Tılsım.
- Mert, O. (2007). Kazak Türkçesinde hayvan adlarıyla kurulanatasözleri [Sempozyum Bildirisi]. Kazakistan ve Türkiye’nin Ortak Kültürel Değerleri Uluslararası Sempozyum Bildirileri (ss. 297-312).
- Nişanyan, S. (2012). Sözlerin soyağacı çağdaş Türkçenin etimolojik sözlüğü (6. baskı). Everest.
- Özden, M. (2019).Dîvânü Lügâti’t-Türk’te bulunan hayvan adlarının derleme sözlüğündeki izleri. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8(2), 1479-1502.https://doi.org/10.33206/mjss.487932
- Özgür, C. (2009). Kıpçak sahasına ait sözlük ve kaynaklarda at ve atçılıkla ilgili terminoloji, Turkish Studies, 4(4), 891-905.
- Pentti, A. (2000). Orhun Yazıtlarındaki at isimleri üzerine (Erhan Aydın, çev.). Türk Dili (587), 453-457.
- Räsänen, M. (1969). Versuch eines etymologischen Wörterbuch der Türksprachen.Suomalais-Ugrilainen Seura.
- Rıdvanoğlu, A. E. (2016). Açıklamalı Divân-ı Hikmet. Sağlam.
- Sakaoğlu, S. (2001). Türk ad bilimi ı-giriş. Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu, Türk Dil Kurumu.
- Sarıtaş, S. (2009), Balıkesir üniversitesi öğrencilerinin günümüzdeki adlar ve ad verme hakkındaki görüşleri, Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 12(21), 422-433.
- Sçerbak, A. M. (1993). Etimolojik incelemeler (Enver Aktuna, çev.). Türk Dili ve Edebiyatı Araştırmaları Dergisi, (7), 187-195.
- Sertkaya, O. F. (1995). Türk kültüründe at ve çağdaş atçılık. Resim.
- Şahin, İ. (2015). Adbilim. Pegem.
- Şahin, K. (2013). Iğdır ilinin hayvansal üretim yapısı ve potansiyelinin belirlenmesi. SERKA.
- Tekin, T. (2003). Orhon Türkçesi grameri. Sanat.
- Tekin, T. (2017). XI. Yüzyıl Türk şiiri- Dįvānu Lüġāti’t-Türk’teki manzum parçalar. Türk Dil Kurumu.
- Togan, Z. V. (1986). Sakalar III.Belgelerle Türk Tarihi Dergisi, (20), 28-32.
- Tokay,Y.(2018). Kitâbu Gülistân Bi’t-Türkî’de hayvan adlarının metaforik kullanımları. Bartın Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 3(1), 31-52.
- Tokyürek, H. (2013). Eski Uygurcada hayvan adları ve bunların kullanım alanları. Türklük Bilimi Araştırmaları Dergisi, 33(221), 222-281.
- Toparlı, R., & Vural, H., & Karaatlı, R. (2003). Kıpçak Türkçesi sözlüğü. Türk Dili Kurumu.
- Tosun, İ.-Koç, A. (2018, 04-07 Ağustos). 2018 yılında yayınlanan yerli 100 roman adının onomastik bilimi açısından incelenmesi [Sempozyum Bildirisi]. 2’n International Symposium Humanities and Social Sciences (ss. 23-40).
- Türk Dil Kurumu (2009). Tarama Sözlüğü (4. baskı). TDK.
- Türk Dil Kurumu (2011). Türkçe Sözlük (11. baskı). TDK.
- Ünlü, S. (2012a). Harezm Altınordu Türkçesi sözlüğü. Eğitim.
- Ünlü, S. (2012b). Karahan Türkçesi sözlüğü. Eğitim.
- Ünlü, S. (2013). Çağatay Türkçesi sözlüğü. Eğitim.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Konular | Dil Çalışmaları (Diğer) |
| Bölüm | Makaleler |
| Yazarlar | |
| Erken Görünüm Tarihi | 8 Mayıs 2025 |
| Yayımlanma Tarihi | 22 Haziran 2025 |
| Gönderilme Tarihi | 2 Şubat 2025 |
| Kabul Tarihi | 27 Nisan 2025 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Sayı: 102 |
