Bu makale, Amerika Birleşik Devletleri (ABD), Rusya, Çin ve Türkiye'nin Afrika güç mücadelesinde yer edinmek için uyguladığı politikaları açıklamayı amaçlamaktadır. Büyük bir güç olarak ABD, uluslararası örgütlerle stratejik angajmanı yoluyla ve Afrika ülkeleri üzerinde etki kurmak için terörizm, demokrasinin teşviki, insan haklarının savunulması gibi konuları ele almaktadır. Buna karşılık, Rusya (bir zamanlar büyük bir güç; şu anda yükselen bir güç olarak) tarihsel bağlamından ve bölgesel ilişkilerinden yararlanarak yumuşak güç diplomasisi kullanmaktadır. Çin, ticari yatırımları ve Afrika ülkelerine ekonomik desteği ile kıtaya hakim olmaya çalışırken, Türkiye'nin Afrika'ya yönelik dış politikasının temelini yumuşak ve sert güç arasında kurduğu hassas denge oluşturmaktadır. Bu anlamda, bu makale karşılaştırmalı metodoloji üzerinden bahsi geçen politikaları Neo-realist bir yaklaşımla analiz ederek Afrika'daki uluslar ile yükselen ve büyük güçler arasındaki belirli anlaşmaları ve sözleşmeleri incelemeye odaklanmaktadır. Araştırma bulguları, Afrika ülkelerinin uluslararası örgütler, yatırımlar ve yumuşak diplomasi aracılığıyla büyük güçler tarafından statükoyu korumak adına sömürüldüğüne dair açık işaretler olduğunu göstermektedir. Diğer taraftan yükselen güçlerin aktif bir dış politika anlayışı ile çoğunlukla Afrika ülkeleriyle işbirliğine dayalı bağlar kurduğu ortaya konulmaktadır.
This paper seeks to elucidate the policies the United States (US), Russia, China and Türkiye applied to have a place in African power politics. The US, as a great power, and through its strategic engagement with international organisations, addresses issues such as terrorism, the promotion of democracy, and the advocacy of human rights to exert influence over African countries. In contrast, Russia (once a great power; currently a rising power) employs a soft diplomacy strategy, capitalising on its historical context and regional relationships. While China’s contemporary commercial investments and economic support for African nations dominate the continent, a delicate balancing act between soft and hard power is the foundation of Türkiye's foreign policy towards Africa. In this sense, the comparative methodology is employed to analyse these policies through a Neo-realist approach, focusing on examining specific agreements and contracts between the nations in Africa and the rising and great powers. The research findings indicate that there are evident signs of the exploitation of African countries by great powers facilitated through international organisations, investments, and soft diplomacy in order to keep the status quo intact. At the same time, the rising powers mostly built “heart-to-heart” connections with the African nations by adopting activist foreign policy understanding.
Rising Powers Great Powers Africa Türkiye the US Russia China
Birincil Dil | İngilizce |
---|---|
Konular | Afrika Çalışmaları |
Bölüm | MAKALELER |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 6 Mayıs 2025 |
Gönderilme Tarihi | 13 Şubat 2025 |
Kabul Tarihi | 1 Nisan 2025 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2025 Sayı: 47 |
______________________________________________________
Adres: KTÜ-İİBF. Oda No:213 61080 TRABZON
e-mail : uiiidergisi@gmail.com