Derleme
BibTex RIS Kaynak Göster

CITY HOSPITALS WITHIN THE FRAMEWORK OF PUBLIC PRIVATE PARTNERSHIP MODEL

Yıl 2025, Cilt: 11 Sayı: 1, 13 - 26, 30.04.2025

Gamze Arıkan

Öz

The Ministry of Health initiated a comprehensive health reform process within the framework of the Health Transformation Program, which was put into effect in 2003. The primary objectives of the program include providing health services rationally and effectively and ensuring fair access to health services for all citizens. As primary health care institutions, hospitals play a critical role in improving public health. The most significant change observed in the hospital sector in Türkiye in recent years is the adoption of city hospitals, which are public-private partnership models with integrated healthcare facility characteristics. This study is a review within the framework of the city hospitals model. The study focuses on the changes brought by city hospitals in the understanding of public service and their possible effects on health services. This study is thought to provide a basis for comprehensive research on system integrity and guide such research by analyzing current planning-oriented health policies in the Turkish health system.

Anahtar Kelimeler

Public private partneships, health services, city hospitals, health reform

Kaynakça

  • Aba, G. (2022). Sağlık Politikası ve Planlaması. Güncellenmiş 3. Basım, Ankara: Nobel Yayınevi.
  • Ahmed, F., & Nisar, N. (2010). Public-private partnership scenario in the health care system of Pakistan. EMHJ-Eastern Mediterranean Health Journal, 16 (8), 910-912.
  • Akdağ, R. (2009). Türkiye Sağlıkta Dönüşüm Programı ve Temel Sağlık Hizmetleri Kasım 2002-2008. Sağlık Bakanlığı, Ankara.
  • Akyürek, Ç. E. (2021). Hastane piyasası. Eds. H. Aslan, E. Çetin Aslan ve M. Top, Sağlık Ekonomisi (ss.195-224), Ankara: Siyasal Kitabevi.
  • Boyacı, İ. (2021). Türkiye sağlık sisteminin dönüşümü (2003-13): Sağlık hizmet bölgeleri planlaması ve şehir hastaneleri. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20(40), 358-376.
  • Cerrahoğlu, A. (2016). Şehir hastaneleri ve birinci basamak. The Journal of Turkish Family Physician, 7(3), 81-84.
  • Emek, U. (2017). Sağlık sektöründe kamu-özel iş birliği sözleşmeleri: Beklenti ve gerçekleşme. Hacettepe Hukuk Fakültesi Dergisi, 7(1), 139-168.
  • Gökbulut, F. (2019). Türkiye’de Kamu Özel İşbirliğinin Sağlık Alanında Uygulanması Şehir Hastaneleri. Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
  • Jütting, J. (1999). Public-private-partnership and social protection in developing countries: The case of the health sector. In ILO workshop on “The extension of social protection”, Geneva, (Vol. 13, pp. 14-12).
  • Karasu, K. (2011). Sağlık hizmetlerinin örgütlenmesinde kamu-özel ortaklığı. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66(03), 217-262.
  • Kerman, U., Altan, Y., Aktel, M. ve Eke, E. (2012). Sağlık hizmetlerinde kamu özel ortaklığı uygulaması. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(3), 1-23.
  • Küçük, Ü. (2020). Kamu Özel Ortaklıklarının Kamu Yönetimindeki Dönüştürücü Etkisi. Bursa: Ekin Yayınevi.
  • Lim, M. K. (2004). Shifting the burden of health care finance: A case study of public–private partnership in Singapore. Health Policy, 69(1), 83-92.
  • Lim, M. K. (2005). Transforming Singapore health care: Public-private partnership. Annals-Academy of Medicine Singapore, 34(7), 461-467.
  • McKee, M., Edwards, N., & Atun, R. (2006). Public-private partnerships for hospitals. Bulletin of the World Health Organization, 84, 890-896.
  • Nikolic, I. A., & Maikisch, H. (2006). Public-private partnerships and collaboration in the health sector: an overview with case studies from recent European experience. Health, Nutrition and Population, Discussion Paper, The World Bank.
  • Osborne, S. P. (2000). Understanding public-private partnerships in international perspective: globally convergent or nationally divergent phenomena? In. Public-Private Partnerships: Theory and Practice in International Perspective Routledge.
  • Övgün, B. ve Küçük, A. (2013). Sağlık hizmetlerinde yeniden ölçeklendirme: Bölge uygulamaları. Amme İdaresi Dergisi, 47(1), 57-80.
  • Özer, M. A. (2021). Kamu Özel Ortaklığı Türkiye. Ed. M.A. Özer, Kamu Özel Ortaklıkları Ülke Tecrübeleri (ss. 19-50). Ankara: Eğitim Yayınevi.
  • Öztürk, K. ve Billerlioğlu, H. (2015). Şehir hastaneleri yönetim ve işletim modeli. TÜBİTAK, TÜSSİDE.
  • Pala, K. (2018). Türkiye’de Sağlıkta Kamu Özel Ortaklığı Şehir Hastaneleri. İstanbul: İletişim Yayıncılık.
  • Parlak, N., Köse, H. Ö. ve Toprak, M. (2020). Kamu-özel iş birliği modeli ve Türkiye uygulamaları: Sayıştay raporları ışığında uygulama sonuçlarının değerlendirilmesi. Sayıştay Dergisi, 31(119), 9-39.
  • Savaş, T., Keleş, R. ve Göktaş, B. (2020). Kamu özel iş birliği modeli Ankara şehir hastanesi örneği. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 9(2), 22-31.
  • Soeters, R., & Griffiths, F. (2003). Improving government health services through contract management: A case from Cambodia. Health Policy and Planning, 18(1), 74-83.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü. (2022). Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü Şehir Hastaneleri Koordinasyon Daire Başkanlığı. 03.03.2023 tarihinde https://khgmsehirhastaneleridb.saglik.gov.tr/TR-92810/sehir-hastanelerimiz.html adresinden alınmıştır.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı. (2012). Sağlık Bakanlığı Stratejik Plan 2013-2017.
  • T.C. Kalkınma Bakanlığı. (2018). On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023), Kamu Özel İş Birliği Uygulamalarında Etkin Yönetim Özel İhtisas Komisyonu Raporu, Ankara.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü. (2023). Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü Ankara Bilkent Şehir Hastanesi 03.03.2023 tarihinde https://khgm.saglik.gov.tr/TR-92802/tc-saglik-bakanligi-ankara-bilkent-sehir-hastanesi.html adresinden alınmıştır.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü. (2020). Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü Şehir Hastaneleri Koordinasyon Daire Başkanlığı. 03.03.2023 tarihinde https://khgmsehirhastaneleridb.saglik.gov.tr/TR-43920/yapimi-devam-eden-sehir-hastanelerimiz.html adresinden alınmıştır.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Sağlık Yatırımları Genel Müdürlüğü. (2023). Şehir Hastaneleri. 03.03.2023 tarihinde https://sygm.saglik.gov.tr/TR,33960/sehir-hastaneleri.html adresinden alınmıştır.
  • Tekin, A. G. (2007). Kamu-özel sektör iş birlikleri-kamu-özel ortaklıkları. İdarecinin Sesi Dergisi, 21(122), 10-14. Uğurluoğlu, D., Gökkaya, D. ve Erdem, R. (2019). Şehir hastanesinde çalışan memnuniyeti araştırması. İktisadi İdari ve Siyasal Araştırmalar Dergisi, 4(9), 101-118.
  • Vecchi, V., & Cusumano, N. (2018). Choosing the right PPP model. Eds. V., Vecchi, and M., Hellowell, In. Public-Private Partnerships in Health: Improving Infrastructure and Technology (pp. 15-42). Palgrave Macmillan, Cham.
  • Wettenhall, R. (2005). Thinking seriously about public-private partnerships as an MDG tool. Asian Review of Public Administration, 17(1/2), 66-80.

KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ

Yıl 2025, Cilt: 11 Sayı: 1, 13 - 26, 30.04.2025

Gamze Arıkan

Öz

Sağlık Bakanlığı, 2003 yılında yürürlüğe koyduğu Sağlıkta Dönüşüm Programı çerçevesinde kapsamlı bir sağlık reformu sürecini başlatmıştır. Söz konusu programın temel amaçları arasında, sağlık hizmetlerinin rasyonel ve etkili bir şekilde sunulması ile tüm vatandaşların sağlık hizmetlerine adil erişiminin temin edilmesi öncelikli olarak yer almaktadır. Hastaneler, temel sağlık kurumları olarak toplum sağlığının iyileştirilmesinde kritik bir rol üstlenmektedir. Türkiye'deki hastane sektöründe, son dönemlerde gözlemlenen en belirgin değişim, entegre sağlık tesisi özelliği taşıyan kamu özel ortaklığı modeli olan şehir hastanelerinin benimsenmesidir. Bu çalışma, şehir hastaneleri modeli çerçevesinde derleme niteliğindedir. Çalışmada, şehir hastanelerinin kamu hizmeti anlayışında getirdiği değişimler ve sağlık hizmetine olası etkileri üzerinde durulmaktadır. Bu çalışmanın, Türkiye sağlık sistemindeki güncel planlama odaklı sağlık politikalarını analiz ederek, sistem bütünlüğüne yönelik kapsamlı araştırmalar için bir temel olacağı ve bu tür araştırmalara rehberlik edeceği düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler

Kamu özel ortaklığı, sağlık hizmetleri, şehir hastaneleri, sağlık reformu

Kaynakça

  • Aba, G. (2022). Sağlık Politikası ve Planlaması. Güncellenmiş 3. Basım, Ankara: Nobel Yayınevi.
  • Ahmed, F., & Nisar, N. (2010). Public-private partnership scenario in the health care system of Pakistan. EMHJ-Eastern Mediterranean Health Journal, 16 (8), 910-912.
  • Akdağ, R. (2009). Türkiye Sağlıkta Dönüşüm Programı ve Temel Sağlık Hizmetleri Kasım 2002-2008. Sağlık Bakanlığı, Ankara.
  • Akyürek, Ç. E. (2021). Hastane piyasası. Eds. H. Aslan, E. Çetin Aslan ve M. Top, Sağlık Ekonomisi (ss.195-224), Ankara: Siyasal Kitabevi.
  • Boyacı, İ. (2021). Türkiye sağlık sisteminin dönüşümü (2003-13): Sağlık hizmet bölgeleri planlaması ve şehir hastaneleri. İstanbul Ticaret Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 20(40), 358-376.
  • Cerrahoğlu, A. (2016). Şehir hastaneleri ve birinci basamak. The Journal of Turkish Family Physician, 7(3), 81-84.
  • Emek, U. (2017). Sağlık sektöründe kamu-özel iş birliği sözleşmeleri: Beklenti ve gerçekleşme. Hacettepe Hukuk Fakültesi Dergisi, 7(1), 139-168.
  • Gökbulut, F. (2019). Türkiye’de Kamu Özel İşbirliğinin Sağlık Alanında Uygulanması Şehir Hastaneleri. Yayımlanmış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
  • Jütting, J. (1999). Public-private-partnership and social protection in developing countries: The case of the health sector. In ILO workshop on “The extension of social protection”, Geneva, (Vol. 13, pp. 14-12).
  • Karasu, K. (2011). Sağlık hizmetlerinin örgütlenmesinde kamu-özel ortaklığı. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66(03), 217-262.
  • Kerman, U., Altan, Y., Aktel, M. ve Eke, E. (2012). Sağlık hizmetlerinde kamu özel ortaklığı uygulaması. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 17(3), 1-23.
  • Küçük, Ü. (2020). Kamu Özel Ortaklıklarının Kamu Yönetimindeki Dönüştürücü Etkisi. Bursa: Ekin Yayınevi.
  • Lim, M. K. (2004). Shifting the burden of health care finance: A case study of public–private partnership in Singapore. Health Policy, 69(1), 83-92.
  • Lim, M. K. (2005). Transforming Singapore health care: Public-private partnership. Annals-Academy of Medicine Singapore, 34(7), 461-467.
  • McKee, M., Edwards, N., & Atun, R. (2006). Public-private partnerships for hospitals. Bulletin of the World Health Organization, 84, 890-896.
  • Nikolic, I. A., & Maikisch, H. (2006). Public-private partnerships and collaboration in the health sector: an overview with case studies from recent European experience. Health, Nutrition and Population, Discussion Paper, The World Bank.
  • Osborne, S. P. (2000). Understanding public-private partnerships in international perspective: globally convergent or nationally divergent phenomena? In. Public-Private Partnerships: Theory and Practice in International Perspective Routledge.
  • Övgün, B. ve Küçük, A. (2013). Sağlık hizmetlerinde yeniden ölçeklendirme: Bölge uygulamaları. Amme İdaresi Dergisi, 47(1), 57-80.
  • Özer, M. A. (2021). Kamu Özel Ortaklığı Türkiye. Ed. M.A. Özer, Kamu Özel Ortaklıkları Ülke Tecrübeleri (ss. 19-50). Ankara: Eğitim Yayınevi.
  • Öztürk, K. ve Billerlioğlu, H. (2015). Şehir hastaneleri yönetim ve işletim modeli. TÜBİTAK, TÜSSİDE.
  • Pala, K. (2018). Türkiye’de Sağlıkta Kamu Özel Ortaklığı Şehir Hastaneleri. İstanbul: İletişim Yayıncılık.
  • Parlak, N., Köse, H. Ö. ve Toprak, M. (2020). Kamu-özel iş birliği modeli ve Türkiye uygulamaları: Sayıştay raporları ışığında uygulama sonuçlarının değerlendirilmesi. Sayıştay Dergisi, 31(119), 9-39.
  • Savaş, T., Keleş, R. ve Göktaş, B. (2020). Kamu özel iş birliği modeli Ankara şehir hastanesi örneği. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 9(2), 22-31.
  • Soeters, R., & Griffiths, F. (2003). Improving government health services through contract management: A case from Cambodia. Health Policy and Planning, 18(1), 74-83.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü. (2022). Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü Şehir Hastaneleri Koordinasyon Daire Başkanlığı. 03.03.2023 tarihinde https://khgmsehirhastaneleridb.saglik.gov.tr/TR-92810/sehir-hastanelerimiz.html adresinden alınmıştır.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı. (2012). Sağlık Bakanlığı Stratejik Plan 2013-2017.
  • T.C. Kalkınma Bakanlığı. (2018). On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023), Kamu Özel İş Birliği Uygulamalarında Etkin Yönetim Özel İhtisas Komisyonu Raporu, Ankara.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü. (2023). Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü Ankara Bilkent Şehir Hastanesi 03.03.2023 tarihinde https://khgm.saglik.gov.tr/TR-92802/tc-saglik-bakanligi-ankara-bilkent-sehir-hastanesi.html adresinden alınmıştır.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü. (2020). Kamu Hastaneleri Genel Müdürlüğü Şehir Hastaneleri Koordinasyon Daire Başkanlığı. 03.03.2023 tarihinde https://khgmsehirhastaneleridb.saglik.gov.tr/TR-43920/yapimi-devam-eden-sehir-hastanelerimiz.html adresinden alınmıştır.
  • T.C. Sağlık Bakanlığı Sağlık Yatırımları Genel Müdürlüğü. (2023). Şehir Hastaneleri. 03.03.2023 tarihinde https://sygm.saglik.gov.tr/TR,33960/sehir-hastaneleri.html adresinden alınmıştır.
  • Tekin, A. G. (2007). Kamu-özel sektör iş birlikleri-kamu-özel ortaklıkları. İdarecinin Sesi Dergisi, 21(122), 10-14. Uğurluoğlu, D., Gökkaya, D. ve Erdem, R. (2019). Şehir hastanesinde çalışan memnuniyeti araştırması. İktisadi İdari ve Siyasal Araştırmalar Dergisi, 4(9), 101-118.
  • Vecchi, V., & Cusumano, N. (2018). Choosing the right PPP model. Eds. V., Vecchi, and M., Hellowell, In. Public-Private Partnerships in Health: Improving Infrastructure and Technology (pp. 15-42). Palgrave Macmillan, Cham.
  • Wettenhall, R. (2005). Thinking seriously about public-private partnerships as an MDG tool. Asian Review of Public Administration, 17(1/2), 66-80.
Toplam 33 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular Sağlık Kurumları Yönetimi
Bölüm Makaleler
Yazarlar

Gamze Arıkan 0000-0003-2911-2412

Yayımlanma Tarihi 30 Nisan 2025
Gönderilme Tarihi 13 Mart 2025
Kabul Tarihi 30 Nisan 2025
Yayımlandığı Sayı Yıl 2025 Cilt: 11 Sayı: 1

Kaynak Göster

APA Arıkan, G. (2025). KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ. Uluslararası Sağlık Yönetimi Ve Stratejileri Araştırma Dergisi, 11(1), 13-26.
AMA Arıkan G. KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ. USAYSAD. Nisan 2025;11(1):13-26.
Chicago Arıkan, Gamze. “KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ”. Uluslararası Sağlık Yönetimi Ve Stratejileri Araştırma Dergisi 11, sy. 1 (Nisan 2025): 13-26.
EndNote Arıkan G (01 Nisan 2025) KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ. Uluslararası Sağlık Yönetimi ve Stratejileri Araştırma Dergisi 11 1 13–26.
IEEE G. Arıkan, “KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ”, USAYSAD, c. 11, sy. 1, ss. 13–26, 2025.
ISNAD Arıkan, Gamze. “KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ”. Uluslararası Sağlık Yönetimi ve Stratejileri Araştırma Dergisi 11/1 (Nisan 2025), 13-26.
JAMA Arıkan G. KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ. USAYSAD. 2025;11:13–26.
MLA Arıkan, Gamze. “KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ”. Uluslararası Sağlık Yönetimi Ve Stratejileri Araştırma Dergisi, c. 11, sy. 1, 2025, ss. 13-26.
Vancouver Arıkan G. KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ ÇERÇEVESİNDE ŞEHİR HASTANELERİ. USAYSAD. 2025;11(1):13-26.
 Kapak Resmi İndir